Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania nie może być uwzględniony, gdy strona nie uprawdopodobni braku winy w uchybieniu terminu; doręczenie zastępcze dorosłemu domownikowi jest prawidłowe zgodnie z art. 43 k.p.a.

Wydanie wizy krajowej w celu repatriacji wymaga spełnienia przesłanki terytorialnej zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o repatriacji. Miasto S., zamieszkałe przez skarżącą, nie znajduje się w azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej według obowiązującego rozporządzenia, co uniemożliwia wydanie wizy.

Przeprowadzenie postępowania w sprawie wpisu do rejestru kościołów i związków wyznaniowych wymaga dogłębnej analizy oraz oceny dowodów przez specjalistę z dziedziny religioznawstwa, co ma na celu zapewnienie pełnego ustalenia stanu faktycznego niezbędnego do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd podtrzymał rozstrzygnięcie organów administracyjnych, uznając, że przesłanki trwałości i dobrowolności opuszczenia lokalu zostały spełnione, mimo wcześniejszego przymusu prawnego, i oddalił skargę kasacyjną.

Decyzja o odmowie ustalenia warunków zabudowy była prawidłowa, gdyż planowana wysokość budynku nie spełniała wymogów zachowania ładu przestrzennego, a zasada dobrego sąsiedztwa nie została naruszona. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość zastosowania art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wpływa na wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, ale określa zasady jego ustalania, co nie stanowi przeszkody do pominięcia niekonstytucyjnego brzmienia art. 115a ustawy o Policji.

Skarga kasacyjna została oddalona jako niezasadna, a zaskarżony wyrok WSA został uznany za prawidłowy; ustawa nowelizująca jest w pełni obowiązującym prawem, niepodlegającym ocenie konstytucyjności przez organ administracyjny.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej w zw. z art. 115a ustawy o Policji nie stanowi przeszkody dla stosowania zmienionego brzmienia art. 115a. W konsekwencji, zaskarżony wyrok WSA mimo niektórych błędów w uzasadnieniu, odpowiada prawu.

NSA oddalił kasację, uznając, że przepisy dotyczące ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop stosowane powinny być zgodnie z nowym brzmieniem art. 115a ustawy o Policji, uwzględniając prawidłowy przelicznik 1/21. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił niekonstytucyjność poprzednich rozwiązań normatywnych.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody w stosowaniu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą. Wysokość ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop powinna być ustalana według zasad obowiązujących od 1 października 2020 r.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do wysokości ekwiwalentu za urlop, lecz do zasad jego ustalania, zgodnie z aktualnymi normami materialnoprawnymi, co eliminuje przesłanki do uznania wtórnej niekonstytucyjności rozwiązania.

Organ nadzoru budowlanego ma prawo nakazać rozbiórkę obiektu budowlanego będącego w budowie lub wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, jeżeli inwestor nie zrealizuje w wyznaczonym terminie obowiązków związanych z legalizacją budowy, a prowadzenie postępowania legalizacyjnego nie jest obowiązkiem inwestora.

W przypadku niespełnienia obowiązków w wyznaczonym terminie w toku postępowania legalizacyjnego samowoli budowlanej, organ nadzoru budowlanego uprawniony jest do orzeczenia o jej rozbiórce na podstawie art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego.

W przypadku niespełnienia przez inwestora obowiązków umożliwiających legalizację obiektu budowlanego, objętego samowolą budowlaną, właściwy organ ma obowiązek wydać nakaz rozbiórki tegoż obiektu na podstawie art. 48 ustawy Prawo budowlane.

Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną, podtrzymując wyrok stwierdzający nieważność planu miejscowego w części, uznając przeznaczenie działki jako naruszające zasadę proporcjonalności i niedostatecznie umotywowane wobec istniejących uwarunkowań inwestycyjnych.

Umorzenie postępowania administracyjnego z powodu upływu ważności decyzji konserwatorskiej jest przedwczesne, gdy organ nie zbadał skuteczności wniosku o przedłużenie tego terminu. Brak wyjaśnienia tych okoliczności uniemożliwia uznanie postępowania za bezprzedmiotowe.