Brak wskazania w pełnomocnictwie szczególnym adresu elektronicznego nie uzasadnia pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia; zastosowanie art. 169 § 1 O.p. nie jest właściwe dla usunięcia tego braku formalnego. NSA zasadnie oddalił skargę kasacyjną SKO.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał całą działkę jako zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, co skutkuje opodatkowaniem nieruchomości podatkiem według stawek dla nieruchomości zajętych na działalność, mimo rolniczego charakteru terenów. Skarga kasacyjna została oddalona.

Sąd potwierdził zasadność dokonania zabezpieczenia zobowiązań podatkowych przez zajęcie rachunków bankowych, uznając, że zastosowany środek był zgodny z przepisami u.p.e.a. i proporcjonalny do celu postępowania zabezpieczającego.

Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego afirmowała, iż instytucja zawieszenia biegu terminu przedawnienia nie może być nadużywana poprzez instrumentalne wszczynanie postępowań karno-skarbowych. W sytuacji wątpliwej, ciężar dowodu spoczywa na organie podatkowym. Decyzje podatkowe niepoparte rzetelną argumentacją w tej mierze muszą zostać uchylone.

Nabycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego w celu jej zużycia do produkcji energii i ciepła w skojarzeniu nie jest zwolnione z podatku akcyzowego zgodnie z art. 30 ust. 7 ustawy o podatku akcyzowym. Zwolnienie odnosi się wyłącznie do zużycia energii na własne potrzeby produkcyjne.

NSA podtrzymuje, że wyrok TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego. Brak przesłanek z art. 240 § 1 pkt 11 o.p. uniemożliwia uchylenie decyzji ostatecznej.

Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął, iż skarga Spółki na bezczynność Naczelnika Urzędu Skarbowego W. była niedopuszczalna jako nieleżąca w zakresie właściwości sądu administracyjnego, uchylając wcześniejsze orzeczenie sądu I instancji i odrzucając skargę.

Przepisy art. 116 i 116a Ordynacji podatkowej nie mogą być stosowane do członków zarządu zagranicznych spółek bez oddziału w Polsce, gdyż nie mają charakteru nadrzędnych przepisów wymuszających w rozumieniu art. 8 ust. 1 p.p.m.

Podatnik, który nie dochował należytej staranności w weryfikacji kontrahenta, nie może korzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy transakcje służyły wyłudzeniu VAT.

Zażalenie na postanowienie DIAS o odmowie wstrzymania decyzji ostatecznej, w przypadku gdy organem decyzyjnym jest Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, jest niedopuszczalne, mimo błędnego pouczenia. Prawa procesowe nie ulegają naruszeniu, gdy strona otrzymała adekwatne informacje o dozwolonych środkach zaskarżenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, podtrzymując stanowisko WSA, że ustalenie zastosowania Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest kluczowe dla oceny obowiązku podatkowego dochodów marynarskich w Norwegii i ewentualnego wykorzystania ulgi abolicyjnej.

NSA potwierdza, iż decyzja o zabezpieczeniu zobowiązań podatkowych E. sp. z o.o. jest prawidłowa i zgodna z prawem, a skarga kasacyjna spółki jest niezasadna, zważywszy na rygor natychmiastowej wykonalności decyzji zabezpieczającej.

Zabezpieczenie zobowiązań podatkowych, według art. 155 u.p.e.a., może być dokonane, gdy brak zabezpieczenia mógłby utrudnić wykonanie egzekucji. Zarzuty nadmiernej uciążliwości środka zabezpieczającego nie mogą być podnoszone w postępowaniu zabezpieczającym, lecz powinny być przedmiotem skargi na czynność zabezpieczającą.

W przypadku niewprowadzenia wyrobów akcyzowych do składu podatkowego mimo rozpoczęcia procedury zawieszenia poboru akcyzy, podatnikiem akcyzy jest podmiot prowadzący skład, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku akcyzowym.

W przypadku rozbieżności w wersji językowej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania, wiążąca jest wersja w języku angielskim. Polski płatnik jest zobowiązany do stosowania się do postanowień tej wersji przy realizacji umownych zwolnień podatkowych.

Podatnikowi, który nie dokonał należytej weryfikacji kontrahentów i był lub powinien być świadomy uczestnictwa w transakcjach fikcyjnych, nie przysługuje prawo do odliczenia VAT. Udział w transakcjach z nierzetelnymi kontrahentami skutkuje utratą prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zasady prounijnej wykładni art. 86 ust. 10b pkt 3 oraz ust. 10i u.p.t.u. wykluczają narzucenie ograniczeń formalnych w uznawaniu prawa do odliczenia VAT, w szczególności w odniesieniu do mechanizmu odwrotnego obciążenia, bez uwzględnienia istotnych okoliczności i dobrej wiary podatnika.

Nieprawidłowe rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym oraz nieprzyjęcie kluczowych pism procesowych przez sąd stanowi naruszenie zasady jawności i rzetelnego procesu, co prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Brak podstaw do wydania decyzji kasacyjnej przez Dyrektora IAS w przedmiocie uchylenia decyzji Naczelnika US i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, gdyż istniejące dowody były wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia co do prawa do odliczenia podatku VAT.

Zaliczki wypłacane komplementariuszowi w trakcie roku podatkowego nie stanowią przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych i nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym do momentu uzyskania definitywnego przychodu na koniec roku, zgodnie z art. 30a u.p.d.o.f.