W przypadku wszczęcia postępowania karnego skarbowego na podstawie decyzji organu niebędącego organem podatkowym, nie dochodzi do instrumentalizacji zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych, a zawieszenie to zachodzi z chwilą jego wszczęcia, nie zaś dopiero po postawieniu zarzutów.

Brak skutecznego doręczenia zawiadomienia o terminie rozprawy strony w postępowaniu przed sądem administracyjnym stanowi przesłankę nieważności postępowania, gdyż pozbawia stronę możliwości obrony swoich praw (art. 183 § 2 pkt 5 P.p.s.a.).

Incydentalne pożyczki, udzielone bez zawodowego prowadzenia usług finansowych, nie korzystają ze zwolnienia z VAT i podlegają opodatkowaniu PCC, jeżeli powołano się na nie przed organami.

NSA oddala skargę kasacyjną spółki "A." sp. z o.o., uznając, że wydatki nie spełniały celów pomocy de minimis, gdyż nie były bezpośrednio związane z rehabilitacją zawodową osób niepełnosprawnych, a wpisywały się w działalność konkurencyjną spółki.

Dopuszczalne jest uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, gdy postępowanie dowodowe nie jest kompletne, co ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia.

Postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego musi być doręczone bezpośrednio stronie, a nie jedynie jej pełnomocnikowi bez skutecznego pełnomocnictwa; w przeciwnym razie postępowanie jest nieważne.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego skutkuje zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Instrumentalność działania organu, nawet w przypadku zbieżności czasowej z upływem terminu przedawnienia, nie uzasadnia ograniczenia stosowania tej normy.

Zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych może być skutecznie osiągnięte poprzez wszczęcie postępowania karnego skarbowego, niezależnie od momentu przedstawienia zarzutów, działając zgodnie z wytycznymi prokuratury.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że brak należytej staranności oraz użycie pustych faktur podmiotowych przy obniżeniu podatku VAT przez skarżącego uzasadniały decyzję podatkową pozbawiającą prawa do odliczenia podatku naliczonego. (Art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a). Skarga kasacyjna oddalona.)

NSA stwierdził, że wydatki nie spełniają warunków pomocy de minimis, gdyż zakup licencji nie był bezpośrednio związany z wyposażeniem stanowiska pracy dla osób niepełnosprawnych.

Sprzeczność między klasyfikacją nieruchomości w ewidencji gruntów a miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nie uzasadnia przyjęcia korzystniejszej dla podatnika interpretacji przy naliczaniu podatku od nieruchomości.

Wszczęcie postępowania karno-skarbowego na polecenie prokuratury można uważać za zdarzenie zawieszające bieg przedawnienia zobowiązania podatkowego, co wyklucza instrumentalność działań organów podatkowych w celu przedłużenia okresu przedawnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, stwierdzając, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pomimo uchybień w uzasadnieniu odpowiada prawu, a ewidencja gruntów dominuje nad miejscowym planem zagospodarowania w ustalaniu podstawy opodatkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o konieczności ponownego rozpoznania sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie z uwagi na brak pełnej i spójnej analizy prawnej, w tym rozważenia wpływu regulacji COVID-19 na terminy zgłoszenia darowizny i jej opodatkowanie.

NSA uchyla wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, stwierdzając iż organ odwoławczy nie naruszył zasad dwuinstancyjności postępowania podatkowego, prawidłowo przeprowadzając ocenę dowodów w kontekście odpowiedzialności podatkowej byłego członka zarządu spółki.

Brak zgłoszenia darowizny środków pieniężnych na zakup mieszkania w ustawowym terminie uniemożliwia skorzystanie ze zwolnienia podatkowego. Polecenie darczyńcy nieobciążające majątku obdarowanego nie wpływa na podstawę opodatkowania darowizny.

Brak doręczenia zawiadomienia o terminie rozprawy skutkuje nieważnością postępowania (art. 183 § 2 pkt 5 P.p.s.a.) wskutek pozbawienia strony możliwości obrony swoich praw.

Wydatki na nabycie technologii wspomagającej działalność spółki nie stanowią pomocy de minimis, gdy ich cel nie dotyczy bezpośredniej integracji osób niepełnosprawnych w środowisko pracy, lecz służą jedynie poprawie efektywności usług spółki.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych oraz odmowy prawa do odliczenia VAT, uznając prawidłowość działań organów w kontekście oszustwa skarbowego.