Uchwała miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tworzy trwałą przeszkodę kontynuacji postępowania o ustalenie warunków zabudowy, co uzasadnia jego umorzenie jako bezprzedmiotowego, niezależnie od wniosków o zawieszenie postępowania.

Działania gminy R. w zakresie kształtowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mieszczą się w ramach władztwa planistycznego, a ich ograniczenia prawa własności są proporcjonalne, spełniając wymogi Konstytucji RP oraz Konwencji o ochronie praw człowieka.

W postępowaniu z art. 154 § 1 p.p.s.a. ustalenie bezczynności organu po wydaniu wyroku zależy od formalnego wykonania tego wyroku poprzez wydanie decyzji, niezależnie od jej merytorycznej treści i zgodności z pierwotnym orzeczeniem sądu administracyjnego.

Nie podlegają uwzględnieniu zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące ustalenia warunków zabudowy. Decyzja jest zgodna z prawem. Analiza urbanistyczna oraz związanie oceną prawną wcześniejszych wyroków zostały właściwie przeprowadzone. Skarga kasacyjna jest niezasadna i została oddalona.

Nieruchomość będąca w posiadaniu PKP S.A., z braku formalnego zarządu ustanowionego na podstawie decyzji lub umowy, podlegała komunalizacji z mocy prawa na dzień 27 maja 1990 r.

Wniosek o świadczenie pielęgnacyjne nie wymaga wykazania obiektywnej niezdolności innych osób do opieki. NSA uznaje, że całodobowa opieka nad niepełnosprawnym może skutkować prawem do świadczenia, niezależnie od obowiązków innych krewnych.

Wniosek inwestora prywatnego o pozwolenie na budowę oraz dokumenty załączone do takiego wniosku, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, dopóki nie zostaną zatwierdzone w formie decyzji administracyjnej. Informacją publiczną staje się dopiero decyzja administracyjna o pozwoleniu na budowę wraz z załącznikami.

Na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 p.p.s.a., NSA uchylił zaskarżony wyrok WSA, uznając za zasadne niemal wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej, oddalając skargę inwestora jako bezzasadną, podkreślając wiążący charakter negatywnych uzgodnień.

Uzasadnienie wyroku WSA musi być jasne i kompletne, zawierając logiczną operację prawną uzasadniającą orzeczenie, by umożliwić jego kontrolę instancyjną oraz zgodność z art. 141 § 4 p.p.s.a.