Brak konfliktu podatkowego między Polską a Singapurem uzasadnia nieuwzględnienie ulgi abolicyjnej dla dochodu opodatkowanego w Polsce, gdy brak jest roszczeń podatkowych Singapuru.

Zbycie akcji w sposób warunkowy oraz cesja wierzytelności dotyczące tejże transakcji nie skutkują powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie prowadzą do trwałego wzrostu majątku podatnika.

Przychody uzyskane przez Skarżącego w 2012 r. ze sprzedaży nieruchomości należy zakwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej. Skarga kasacyjna została oddalona, gdyż działanie Skarżącego spełniało przesłanki zorganizowanej i zarobkowej działalności, a kwestia przedawnienia zobowiązania podatkowego rozstrzygnięta została zgodnie z prawem.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, uchylająca orzeczenie organu pierwszej instancji i przekazująca sprawę do ponownego rozpoznania, nie zawiera merytorycznego rozstrzygnięcia, a jej zasadność sprowadza się do oceny przeprowadzonego postępowania dowodowego (art. 233 § 2 O.p.).

Faktury wystawione przez podmioty uznane za nieistniejące lub dokumentujące czynności niedokonane nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT.

Odmowa wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach uzasadniona jest istnieniem nieostatecznej, lecz doręczonej decyzji podatkowej wskazującej zaległości, niezależnie od jej zaskarżenia czy braku klauzuli wykonalności.

Ograniczenia wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają zastosowania do kosztów działalności prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej, z której dochód jest zwolniony z opodatkowania.

Zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu VAT za IV kwartał 2011 r. było zgodne z prawem, a instrumentalny charakter postępowania karnego skarbowego nie został wykazany. Oddalenie skargi kasacyjnej było uzasadnione.

Koszty opłat przyłączeniowych nie stanowią kosztów wytworzenia środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., lecz wydatki związane z etapem użytkowania środka trwałego w działalności gospodarczej.

NSA uznał za dopuszczalne odrzucenie skargi S.F. dotyczącej określania zobowiązania VAT, z uwagi na nierzetelność ksiąg podatkowych uniemożliwiającą weryfikację rozliczenia. Skarga kasacyjna nie wykazała naruszeń ani nie mogła rozszerzać postępowania.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, oparta na art. 233 § 2 O.p., ma charakter jedynie formalny i nie dotyka materialnoprawnych zobowiązań strony; przeprowadzenie kompleksowego postępowania dowodowego niezbędne do prawidłowego rozdzielenia kwestii faktycznych.

W sprawie opodatkowania gruntu jako nieruchomości, decyzje administracji oparte na zapisach ewidencji gruntów są wiążące, a ich kwestionowanie bez wykazania naruszenia prawa nie uzasadnia uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji.

Podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć o uczestnictwie w oszustwie karuzelowym, nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego, a transakcje pozbawione celu gospodarczego pozostają poza systemem VAT.

Subiekt będący świadomym uczestnikiem karuzeli podatkowej, pozorującym transakcje gospodarcze, nie może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, gdyż jego działania wykraczają poza zakres działalności podatnika zgodnie z Dyrektywą 112.

Sąd uznał, że G. sp. z o.o. świadomie uczestniczyła w oszustwie karuzelowym VAT, a dokonywane transakcje były pozorne, co wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje.

Nie dopełnienie formalnych warunków zastosowania procedury uproszczonej przez podatnika uniemożliwia jej zastosowanie w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych. Formalne warunki z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT muszą być spełnione kumulatywnie, a ich naruszenie wyłącza prawo do odliczenia VAT.

W przypadku postępowania w zakresie ograniczenia poboru zaliczek skarżący musi skutecznie wykazać przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. Brak wykazania bezpośredniego naruszenia przez organ tego przepisu skutkuje niezasadnością skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna P.P.L. S.A. była bezzasadna, a zaskarżone orzeczenie WSA odpowiadało prawu. Decyzja odwoławcza, ograniczająca się do wytycznych proceduralnych, była słuszna, a rozstrzygnięcie organu co do meritum pozostaje przy organie pierwszej instancji po uzupełnieniu dowodów.