Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że oddala skargę kasacyjną Burmistrza Sokółki, uznając za zasadne ustalenia WSA o przewlekłym prowadzeniu postępowania przez organ, wyłączając bezczynność jako podstawę kasacyjną.

Wsparcie finansowe udzielone na podstawie Funduszu Wsparcia Kultury stanowi dotację budżetową zwolnioną z opodatkowania PIT, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 129 u.p.d.o.f. Interpretacja Dyrektora KIS była błędna, a skarga kasacyjna niezasadna.

Instrumentalne wszczynanie postępowań karnoskarbowych dla zawieszenia terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych wymaga wszechstronnej analizy całokształtu okoliczności wskazujących na potencjalne przestępstwo skarbowe. NSA uznaje skargę kasacyjną za niezasadną.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej spełniający formalne wymagania oraz zawierający niezbędne elementy faktyczne nie powinien być pozostawiony bez rozpatrzenia z uwagi na niewłaściwe rozważenie przez organ jego treści.

Oddalenie skarg kasacyjnych z uwagi na zgodność z prawem wyroku o uchyleniu decyzji organu, mimo błędu w uzasadnieniu; konieczność dokładnego badania stanu faktycznego i uwzględnienia dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pełnomocnictwo szczególne złożone w postępowaniu podatkowym przed organem pierwszej instancji jest skuteczne w postępowaniu przed organem drugiej instancji, a brak doręczenia decyzji pełnomocnikowi skutkuje jej niewprowadzeniem do obrotu prawnego.

W przypadku podejrzeń dotyczących nieprawidłowości podatkowych, wszczęcie postępowania karnego skarbowego w celu wyjaśnienia tych nieprawidłowości może uzasadnić zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych, a nieuprawnione jest uznanie takich działań za instrumentalne.

Wspólnik spółki jawnej może być pociągnięty do odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki zgodnie z art. 115 O.p. niezależnie od stanu egzekucji z majątku spółki, pod warunkiem że decyzja jest wydana przed upływem terminu przedawnienia zobowiązań.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela ocenę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej była nieprawidłowa z powodu niewystarczającego materiału dowodowego i wydana z naruszeniem przepisów prawnych o gromadzeniu i ocenie dowodów, dlatego oddala skargę kasacyjną.

W przypadku stwierdzenia, że podmiot nie nabył prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w oszukańczych transakcjach, podatnik nie może domagać się odliczenia VAT naliczonego, mimo formalnych faktur dokumentujących transakcję.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy wznowienia postępowania podatkowego, ponieważ nie zmieniał istotnie wykładni prawa unijnego w kontekście prawa krajowego odnoszącego się do podatnika, a więc decyzja DIAS o utrzymaniu w mocy decyzji ostatecznej była prawidłowa.

Wystawione faktury przez kontrahentów M. sp. z o.o. w likwidacji nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych, co uzasadnia odmowę praw do odliczenia podatku VAT, wobec niedołożenia przez spółkę należytej staranności w weryfikacji kontrahentów.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, mająca charakter formalny, nie rozstrzyga merytorycznych kwestii prawnych, o ile spełnia wymagania z art. 233 § 2 O.p.

Opodatkowanie gruntu jako terenu mieszkaniowego na podstawie zapisów ewidencji gruntów oraz brak udowodnienia naruszenia zaufania obywatela do państwa prawa uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej na decyzję podatkową.

Członek zarządu spółki nie uwalnia się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, gdy nie złożył wniosku o upadłość we właściwym czasie, co wynika z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej.

Opodatkowanie nieruchomości powinno być dokonywane zgodnie z zapisami ewidencji gruntów, a wcześniejsze decyzje dotyczące ochrony gruntów leśnych nie wpływają na klasyfikację pod kątem podatku od nieruchomości, który dotyczy terenów mieszkaniowych. Skarga kasacyjna oddalona.

Granice skargi kasacyjnej oraz treść art. 2 Konstytucji RP nie uzasadniają zmiany decyzji podatkowej opartej na ewidencji gruntów, a opłaty leśne i podatki od nieruchomości to odrębne daniny.

Członek zarządu spółki z o.o., jeżeli nie wykazał złożenia wniosku o upadłość we właściwym czasie, odpowiada solidarnie za zaległości podatkowe spółki zgodnie z art. 116 o.p., jeżeli egzekucja z majątku spółki była bezskuteczna. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Brak konfliktu podatkowego między Polską a Singapurem uzasadnia nieuwzględnienie ulgi abolicyjnej dla dochodu opodatkowanego w Polsce, gdy brak jest roszczeń podatkowych Singapuru.

Zbycie akcji w sposób warunkowy oraz cesja wierzytelności dotyczące tejże transakcji nie skutkują powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie prowadzą do trwałego wzrostu majątku podatnika.

Skargę kasacyjną, opartą na wielu zarzutach, lecz bez wskazania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, uznaje się za bezzasadną. Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń przez sąd I instancji w kwestii ograniczenia poboru zaliczek na podatek.