Decyzja administracyjna ustalająca środowiskowe uwarunkowania realizacji inwestycji nie może być uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa, jeżeli odpowiednie organy przeprowadziły wszechstronne i adekwatne postępowanie wyjaśniające, które wykazało brak znaczącego negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na chronione obszary środowiskowe.

Obywatelskie prawo do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i może być odmówione, jeśli zostanie ustalone, że wnioskodawca korzysta z niego w sposób stanowiący nadużycie, tj. niezgodnie z jego celem i funkcją.

Uchwała rady miejskiej ustalająca zasady przyznawania i wysokości diet dla radnych ma charakter aktu prawa miejscowego, dlatego jej nieopublikowanie w wojewódzkim dzienniku urzędowym stanowi istotne naruszenie prawa skutkujące nieważnością uchwały. Teza od Redakcji

Dokładne określenie parametrów technicznych inwestycji oraz rzetelna analiza ich wpływu na środowisko są niezbędne do prawidłowej kwalifikacji inwestycji jako mogącej znacząco oddziaływać na środowisko, zwłaszcza gdy wniosek inwestora jest sprzeczny z dokumentami eksperckimi wskazującymi na zaniżenie parametrów oddziaływania.

Działanie organu administracyjnego, polegające na błędnym pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia oraz nieprzekazaniu go organowi właściwemu w sprawie, stanowi bezczynność z rażącym naruszeniem prawa.

Powtórzenie przepisów ustawowych w akcie prawa miejscowego, bądź ich modyfikacja, stanowi istotne naruszenie prawa, które skutkuje stwierdzeniem nieważności tych przepisów. Ponadto, samorząd terytorialny, w ramach ustanawiania statutów, posiada prawo do samodzielnego kształtowania struktury organizacyjnej swoich organów, w granicach przepisów prawa, jednak łączenie komisji rewizyjnej z innymi komisjami

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego wymaga łącznego spełnienia przesłanek: oczywistości naruszenia prawa, charakteru naruszonego przepisu oraz wywołania negatywnych skutków gospodarczych lub społecznych do tego stopnia, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organ państwowy.

Brak zgody współwłaściciela na ingerencje budowlane na wspólnej nieruchomości skutkuje brakiem prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, co zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b. oraz art. 199 K.c., stanowi podstawę do odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Teza od Redakcji

Zgodnie z art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego, zmianę lokalizacji kuchni w lokalu mieszkalnym, która prowadzi do zmiany parametrów użytkowych lokalu, należy uznać za przebudowę, wymagającą uzyskania odpowiednich pozwoleń budowlanych, a w przypadku naruszenia przepisów techniczno-budowlanych, organy nadzoru budowlanego mają prawo wymagać przywrócenia stanu zgodnego z prawem.