Skargę kasacyjną oddalono jako bezzasadną; ustalenie odszkodowania za wywłaszczenie musi uwzględniać przeznaczenie nieruchomości na dzień decyzji, a operat szacunkowy musi odzwierciedlać stan faktyczny i prawidłową wykładnię przepisów.

Nabycie nieruchomości przez gminę na podstawie umowy cywilnoprawnej, w której brak formalnych przesłanek wywłaszczeniowych, nie kwalifikuje się jako wywłaszczenie w rozumieniu ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, co wyklucza możliwość jej zwrotu z powodu niezrealizowania celu publicznego.

Termin zawity na złożenie wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości dotyczy także umów zbycia, a nie tylko decyzji wywłaszczeniowych. Skarga kasacyjna powinna być sporządzona z zachowaniem formalnych wymogów precyzji podstaw kasacyjnych; ich brak skutkuje oddaleniem skargi.

NSA uznał, że brak istnienia decyzji administracyjnej w obrocie prawnym z powodu jej uchylenia przez sąd stanowi przesłankę do odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 61a § 1 k.p.a.

Skarga kasacyjna Gminy Wrocław na decyzję Wojewody Dolnośląskiego o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości została oddalona, gdyż brak było usprawiedliwionych podstaw do jej uwzględnienia, zarówno w kwestii naruszeń prawa materialnego, jak i procesowego.

Sąd kasacyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że brak przesłanek zajęcia nieruchomości pod drogę publiczną w dniu 31 grudnia 1998 r. wyklucza nabycie prawa własności przez Gminę z mocy prawa na podstawie art. 73 ustawy wprowadzającej reformę administracyjną.

Sąd stwierdził, że decyzja administracyjna o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń wychowawczych jest zgodna z prawem, gdyż skarżący nie spełniał warunku wspólnego zamieszkiwania z dzieckiem. Pobranie świadczeń przez osobę nieuprawnioną skutkuje obowiązkiem ich zwrotu.

Skarga kasacyjna od decyzji odmawiającej przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego została oddalona w związku z błędną interpretacją przepisów oraz brakiem uzasadnienia dla podnoszonych naruszeń proceduralnych.

Odpowiedzialność strony za dochowanie terminu wznowienia postępowania wdrażanego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i 4 k.p.a. oraz obowiązek wykazania przesłanek wznowienia spoczywa na stronie, a uchybienie terminu uzasadnia odmowę wznowienia.

Nieruchomości użytkowe zespołu dworsko-parkowego nie spełniają przesłanek art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN. Decyzja organu I instancji objęta zakresem zaskarżenia nie została przekroczona przez organ II instancji.

Bezczynność ani przewlekłość postępowania administracyjnego nie miały rażącego charakteru naruszenia prawa, uzasadniając zarazem brak podstaw do zasądzenia grzywny wobec Wójta Gminy S.; dalsze procedowanie powinno respektować formalne wymogi wniosku o warunki zabudowy.