SKO w Lublinie dopuściło się bezczynności oraz przewlekłości w prowadzeniu postępowania, które nie nosiły znamion rażącego naruszenia prawa, co uzasadniało częściowe uwzględnienie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylając częściowo wyrok WSA w Gliwicach, stwierdza nieważność części uchwały Rady Miasta G., gdzie ograniczenie obniżek czynszu związano z wartością odtworzeniową lokali oraz okres jednokrotnej przyznawania obniżki czynszu, jako niezgodne z ustawą o ochronie praw lokatorów.

Pandemia COVID-19 nie stanowi samoistnej, usprawiedliwionej podstawy do przywrócenia terminu na wniesienie odwołania. Strona musi wykazać brak winy w uchybieniu poprzez konkretną i uprawdopodobnioną argumentację w świetle obowiązujących przepisów.

Instalacja przetwarzania odpadów o zdolności przetwarzania przekraczającej 75 ton na dobę, eksploatowana bez wymaganego pozwolenia zintegrowanego, podlega decyzji o wstrzymaniu użytkowania zgodnie z art. 365 ust. 1 P.o.ś.

Czynności podwyższenia kapitału zakładowego dokonane przez jednostki gospodarki uspołecznionej 1 lipca 1984 r. były zwolnione z podatku kapitałowego. NSA uchyla wyrok WSA oraz decyzję organu podatkowego. Zasada stand-still zakazuje ponownego opodatkowania operacji wcześniej zwolnionych.

Zmiana lasu na użytek rolny, w sytuacji gdy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje wycofywanie funkcji rolniczych, jako taka jest sprzeczna z postanowieniami planu i uzasadnia odmowę wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W świetle § 9 ust. 2a rozporządzenia ZFRON, wydatek musi być poniesiony bezpośrednio z rachunku ZFRON, aby kwalifikować jako pomoc de minimis; refundacja ze środków własnych nie spełnia tego wymogu.

Nie można uznać za budynek obiektów budowlanych, które nie są trwale wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Tym samym, wiaty wykonane z materiałów łatwo demontowalnych, takich jak siatki czy blacha, nie spełniają tej definicji, co zwalnia je z podatku od budynków.

Dla zmiany decyzji administracyjnej ostatecznej na podstawie art. 155 k.p.a. wymagana jest zgoda wszystkich podmiotów posiadających status strony w oryginalnym postępowaniu, w tym okoliczności, gdy jednym z takich podmiotów jest reprezentant Skarbu Państwa, jak PGW Wody Polskie, działający jako właściciel śródlądowych wód płynących.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest zgodna z prawem, gdy planowane przedsięwzięcie jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W razie sprzeczności lokalizacyjnej, organ jest zobowiązany odmówić wydania decyzji.

Decyzja organu doręczana w toku postępowania podatkowego osobie nieposiadającej aktualnego pełnomocnictwa w aktach jest prawidłowa. Pełnomocnictwo szczególne musi być złożone do akt danego postępowania, by wywoływało skutki procesowe, w tym doręczeniowe.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że organy mają obowiązek stosować miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który wyraźnie zakazuje pewnych inwestycji, i taki zakaz nie może być obalony w trybie skargi na decyzje administracyjne, dopóki plan pozostaje w mocy jako akt prawa miejscowego.

Koszty postępowania egzekucyjnego dotyczące wykonania zastępczego obowiązku o charakterze niepieniężnym zostały prawidłowo ustalone i obciążają zobowiązanego, zgodnie z art. 64b § 1 pkt 10 u.p.e.a. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.