Obowiązek świadczeń rzeczowych na uzupełnienie potrzeb mobilizacyjnych jest nałożony prawidłowo, jeśli decyzja precyzyjnie określa przedmiot, warunki ich wykonania oraz uzasadnione podstawy w przepisach ustawy o powszechnym obowiązku obrony.

Przekroczenie terminu udzielenia informacji publicznej powoduje stan bezczynności organu, który ma charakter obiektywny, niezależnie od niezawinionych przyczyn opóźnienia; jednakże bezczynność musi być oceniana pod kątem rażącego naruszenia prawa, co wymaga szczególnie lekceważącego podejścia organu do obowiązków. Teza od Redakcji

W postępowaniu administracyjnym dotyczącym potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych, dowody oraz okoliczności wywodzone z dokumentów powstałych po wydaniu decyzji ostatecznej nie mogą być uznane za nowe dowody w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., jeżeli nie istniały w dniu wydania decyzji ani nie miały wpływu na jej treść.

Nałożenie obowiązku świadczeń rzeczowych na podmiot w związku z planami mobilizacyjnymi i w czasie wojny jest zgodne z prawem, jeśli decyzje administracyjne są wydane zgodnie z przepisami ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP oraz odpowiednimi rozporządzeniami wykonawczymi i zawierają precyzyjne informacje dotyczące obowiązków oraz warunków ich realizacji.

Organy administracyjne są związane wnioskiem Wojskowego Komendanta Uzupełnień dotyczącym nałożenia obowiązku świadczeń rzeczowych zgodnie z art. 208 i 210 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzja administracyjna nakładająca taki obowiązek, jeżeli spełnia wymogi formalne i precyzyjnie określa warunki jej wykonania, nie może być uznana za niezgodną z prawem.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy nabyty przed dniem 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r., z jednoczesnym uwzględnieniem stanowiska Trybunału Konstytucyjnego co do wysokości tego ekwiwalentu wskazanego w wyroku z dnia 30 października 2018 r., sygn. akt K 7

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy powinien być ustalany zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów obowiązujących w czasie, w którym urlop ten przysługiwał, uwzględniając brzmienie przepisów przed i po dacie 6 listopada 2018 r., co wynika z wykładni prokonstytucyjnej, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K7/15.

Policjantowi zwolnionemu ze służby przed wejściem w życie nowych przepisów ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych przysługuje prawo do wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy na zasadach obowiązujących przed dniem 6 listopada 2018 r., z uwzględnieniem zmian wprowadzonych przez Trybunał Konstytucyjny.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K 7/15, eliminując z obrotu prawnego niekonstytucyjny przepis art. 115a ustawy o Policji, nakazuje stosowanie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za okres przed 6 listopada 2018 r. zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed tą datą, z wyłączeniem niekonstytucyjnych współczynników

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy policjanta zwolnionego przed 6 listopada 2018 r. należy ustalać na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji w brzmieniu sprzed tej daty, jednak z wyłączeniem niekonstytucyjnego współczynnika, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15.

Pojęcia "pełnienia obowiązków członka zarządu" nie należy utożsamiać z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego, lecz należy rozumieć je jako faktyczne wykonywanie obowiązków członka zarządu w spółce także po formalnej rezygnacji z tej funkcji. Jeśli zatem członek zarządu sprawował dotąd pełnioną funkcję również po wygaśnięciu mandatu, to może ponosić odpowiedzialność na zasadach określonych w art. 116

Pojęcia "pełnienia obowiązków członka zarządu" nie należy utożsamiać z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego, lecz należy rozumieć je jako faktyczne wykonywanie obowiązków członka zarządu w spółce także po formalnej rezygnacji z tej funkcji. Jeśli zatem członek zarządu sprawował dotąd pełnioną funkcję również po wygaśnięciu mandatu, to może ponosić odpowiedzialność na zasadach określonych w art. 116