Sąd administracyjny, stwierdzając bezczynność organu administracji publicznej w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy cudzoziemca, ma prawo zasądzić od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną jako odszkodowanie za naruszenie prawa do rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki, nawet jeśli czynność wymagana od organu została wykonana przed wydaniem wyroku sądowego.

Bezczynność organu administracyjnego w wydaniu decyzji o zezwoleniu na pobyt czasowy może być podstawą do zobowiązania tego organu do załatwienia sprawy i przyznania stronie skarżącej sumy pieniężnej jako formy rekompensaty.

Brak uprawdopodobnienia przez stronę braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania uniemożliwia przywrócenie tego terminu w postępowaniu administracyjnym, nawet w kontekście specjalnych regulacji wprowadzonych w związku z COVID-19.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie, która ma ustalone prawo do innego świadczenia społecznego, takiego jak emerytura czy świadczenie przedemerytalne, nawet jeśli osoba ta opiekuje się członkiem rodziny z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności; wyjątek stanowi sytuacja, kiedy prawo do innego świadczenia zostanie zawieszone na wniosek zainteresowanego.

W postępowaniu nadzorczym ocena, czy doszło do rażącego naruszenia prawa, wymaga indywidualnej, kompleksowej analizy każdej sprawy, uwzględniającej charakter naruszenia prawa, kontekst realiów sprawy oraz jej społeczno-gospodarcze skutki.

W przypadkach bezczynności administracyjnej organu w procesie udzielania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, przyznanie skarżącemu rekompensaty pieniężnej jest uzasadnione i nie stoi w sprzeczności z obowiązującym prawem, w tym z art. 100c ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy; przy tym wysokość rekompensaty powinna być dostosowana do konkretnych okoliczności sprawy i nie może być uznana za arbitralną

Zwrot odsetek oraz innych opłat na rzecz klientów, stanowiący wydatki banku związane ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytu hipotecznego indeksowanej do waluty innej niż polski złoty jak również denominowanej do waluty innej niż polski złoty, a także wynikające z tego korekty dodatnich różnic kursowych, nie mogą w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób