1. Przedmiotem postępowania prowadzonego w sprawie skargi na czynności organu egzekucyjnego jest wyłącznie prawidłowość zakwestionowanej czynności egzekucyjnej. W postępowaniu tym nie może być rozważane istnienie egzekwowanego obowiązku. Istotą skargi nie jest bowiem unicestwienie postępowania egzekucyjnego, podważenie zasadności jego wszczęcia, lecz skłonienie organów egzekucyjnych, aby te prowadziły

Skuteczność wykazania, że organ podatkowy naruszył zasadę z art. 191 o.p. wymaga przekonania, że uchybił on zasadom logicznego rozumowania, wiedzy lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu organu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął organ wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i

Doręczenie decyzji w innej formie niż oczekiwana przez stronę, nie ma żadnego wpływu na skorzystanie z możliwości uruchomienia postępowania odwoławczego.

Art. 86 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 91 ust. 1-6 i art. 91 ust. 7 ustawy o VAT należy interpretować w ten sposób, że gdy przy nabyciu dobra inwestycyjnego stanowiącego nieruchomość, które ze względu na swój charakter może być wykorzystywane zarówno do celów działalności opodatkowanej, jak też do celów działalności nieopodatkowanej, podmiot prawa publicznego posiadający już status podatnika

Przedstawiciel podatkowy, ustanowiony na podstawie art. 18a ustawy o VAT, przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, podlegającego obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny, z uwagi na zakres działania określony w art. 18c ustawy o VAT nie ma umocowania do reprezentowania

Odstąpienie od zastosowania terminu z art. 86 ust. 13 u.p.t.u. jest uzasadnione wówczas, gdy podatnik nie miał możliwości korekty swych rozliczeń podatkowych z uwagi na nieprawidłową interpretację przepisów prawa krajowego w świetle prawa unijnego.