Dobrą wiarę wyłącza ujawnienie takich okoliczności, które u przeciętnego człowieka powinny wzbudzić poważne wątpliwości, że nie przysługuje mu prawo do korzystania z rzeczy w dotychczasowym zakresie wynikiem niedbalstwa, niezachowania normalnej w danych okolicznościach stosowności. W złej wierze działa ten, kto nie wie o prawie, ale przyjąć należy, że wiedziałby gdyby się zachował należycie, a więc

Obowiązek dowodzenia wynikający z art. 122 w zw. z art. 187 § 1 O.p. nie ma nieograniczonego charakteru, w szczególności organ nie ma obowiązku prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, jeżeli dana okoliczność zostanie stwierdzona wystarczająco innym dowodem (art. 188 O.p.). Nie jest zatem tak, że należy prowadzić postępowanie dowodowe mimo że całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie wystarcza

O możliwości uwzględnienia w przychodach podatnika nie przesądza samo uwzględnienie danej operacji w postaci otrzymania wynagrodzenia, ale dysponowanie dowodem w rozumieniu art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., zapewniającym określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, którym nie mogą być zeznania świadków.

Wnioskodawca swoje stanowisko dotyczące oceny prawnej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawił nie tylko w formie opisowej, ale także nadał mu kształt prostego wzoru matematycznego nie oznacza, że dokonał matematycznych obliczeń wartości przewidywanej korekty i domaga się ich sprawdzenia przez organ. W przypadku podatków, które we współczesnych państwach stanowią na ogół świadczenia pieniężne