Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Oceniając zasadność tego zarzutu należy zwrócić uwagę, że niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zarzutem naruszenia prawa materialnego i za jego pomocą kwestionowanie ustaleń faktycznych. Próba zwalczenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego. Nie można skutecznie powoływać się

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ustalony sądownie zakres możliwego sposobu zainwestowania na ww. działach uprawniał do stwierdzenia, że w pozostałym zakresie postanowienia nie naruszają wymaganych prawem proporcji pomiędzy interesem publicznym, a prywatnym.

Sąd I instancji nie musi odnosić się do wszystkich podniesionych przez stronę zarzutów i przytoczonej argumentacji, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla oceny legalności zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z zasadą oficjalności doręczeń w postępowaniu administracyjnym, czynność ta, mająca charakter materialno-techniczny, ażeby wywołała wynikające z niej skutki prawne musi zostać dokonana w prawem przewidziany sposób.