Skarga kasacyjna została oparta na zarzutach naruszenia prawa materialnego, bez określenia formy tego naruszenia, nie jest zatem jasne, czy skarga zarzuca błędną wykładnię przepisów, czy też ich niewłaściwe zastosowanie. Kwalifikacji formy naruszenia nie można także dokonać w oparciu o uzasadnienie skargi kasacyjnej, albowiem nie zawiera ono w tym zakresie dostatecznie jasnych wskazówek. Będąc związany

" (...) postępowanie o odtworzenie akt ma charakter wyłącznie pomocniczy i rekonstrukcyjny a nie rozpoznawczy (...). Nie jest zatem dopuszczalne ustalanie w trybie postępowania o odtworzenie akt okoliczności, czy wniosek, określony w art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), został istotnie wniesiony

Niedopuszczalne jest konstruowanie zarzutu przez pakietowe powoływanie przepisu o złożonej budowie, jeśli skarga kasacyjna nie spełnia wymogu dokładnego sprecyzowania zarzutów i każdy z tych zarzutów nie jest należycie uzasadniony. Obowiązkiem skarżącego kasacyjnie jest ścisłe określenie jednostki redakcyjnej aktu normatywnego, wobec którego zawiera się w treści skargi kasacyjnej zarzuty.

Wykładnia językowa uzupełniona systemową i celowościową art. 15b ust. 1 ustawy z dnia15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) prowadzi do wniosku, że zbycie/cesja wierzytelności przez kontrahenta na rzecz banku i otrzymanie przez kontrahenta wynagrodzenia od banku z tego tytułu może zostać uznane za czynność tożsamą z uregulowaniem