Od pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest sytuację, w której dany podmiot (osoba) jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa, mającego stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji.

Prawo budowlane ma zapobiegać zagrożeniom, a nie usuwać ich skutki. Wobec tego organy nadzoru budowlanego mogą stosować przysługujące im środki także w celu zapobieżeniu powstania zagrożenia, czyli w przypadku art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974 r. także wtedy, gdy sąsiednia nieruchomość przeznaczona na zabudowę nie została jeszcze zabudowana.

Podkreślić należy, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie powoduje ponownego rozpoznania sprawy w jej całokształcie, lecz polega tylko na kontroli zaskarżonego orzeczenia pod kątem zarzutów podniesionych w tej skardze.

Zasadą jest, że decyzja uzasadnienie musi zawierać, gdyż odstąpienie jest tylko wyjątkiem w jednej właściwie sytuacji – uwzględnienia w całości żądania strony, zaś wykluczona z tego odstąpienia jest decyzja odmowna. Oznacza to, że decyzję administracyjną należy traktować jako całość w tym znaczeniu, że należy brać pod uwagę dwa jej elementy – rozstrzygnięcie i uzasadnienie.