Orzeczenia
W sytuacji, gdy sama treść art. 43 ust. 17a u.p.t.u. wskazuje, że w stanie faktycznym sprawy wymóg zwolnienia z tego przepisu nie jest spełniony, a strona nie próbuje twierdzić inaczej, nadto nie wskazując na art. 43 ust. 17a u.p.t.u. jako przepis będący przedmiotem interpretacji indywidualnej, nie można uznać, że nieprzedstawienie tej kwestii w interpretacji indywidualnej narusza art. 14c § 2 O.p.
Zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Ocena ta może brzmieć alternatywnie następująco: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe" lub "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Jeśli ocena stanowiska wnioskodawcy jest pozytywna, to interpretacja może ograniczyć się do stwierdzenia, że stanowisko wnioskodawcy
1. Podmiot działający w imieniu i na rzecz strony w postępowaniu administracyjnym nie uzyskuje wskazanego w art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako „P.p.s.a.”) interesu prawnego do wniesienia skargi we własnym imieniu i na własną rzecz tylko ze względu na to, że w skarżonym akcie administracyjnym
Indywidualna interpretacja pełni przede wszystkim funkcje gwarancyjne oraz informacyjne - podatnik z treści interpretacji powinien w sposób jednoznaczny dowiedzieć się, w jaki sposób organ interpretacyjny dokonuje wykładni wskazanych przepisów prawa materialnego w kontekście wskazanego stanu faktycznego.
Przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998r. do 31 grudnia 2006 r. - oceniony został jako niekonstytucyjny, a więc nie może zostać uznany za zgodną z prawem podstawę rozstrzygnięcia spraw podatkowych oraz podstawę ich kontroli przez sądy administracyjne; ponadto nie może stanowić podstawy prawnej wszczynania i kontynuowania postępowań podatkowych.