Do postanowień wydanych w trybie art. 274 b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) nie stosuje się trybu nadzwyczajnego jakim jest stwierdzenie nieważności uregulowane w rozdziale 18 Działu IV tej ustawy.

Dla zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a Uptu obowiązkiem organów jest wykazanie, że podatnik, który odliczył podatek z zakwestionowanej faktury wiedział lub powinien wiedzieć, iż uczestniczy w transakcji stanowiącej oszustwo podatkowe, popełnione na wcześniejszym etapie obrotu. Innymi słowy, wykładnia celowościowa tego przepisu prowadzi do wniosku, że nie ma on zastosowania w stosunku do podatnika

Odpowiednie stosowanie prawa nie jest czynnością o charakterze jednolitym. Najogólniej biorąc, można wyodrębnić trzy grupy przypadków, różne ze względu na uzyskiwany efekt czy rezultat, gdy jakieś przepisy prawa stosowane są odpowiednio.

Przy całej różnorodności form i rodzajów wytworów myśli ludzkiej, z jakimi można się zetknąć w rzeczywistości gospodarczej, nie są odosobnione przypadki przypisywania różnych określeń i nazw w odniesieniu do obiektów o tożsamym przeznaczeniu oraz porównywalnych cechach i parametrach technicznych. W istocie zatem możliwe są sytuacje, w których obiektom posiadającym wszystkie cechy konkretnych budowli

I. W świetle art. 86 § 1 p.p.s.a. nie jest uzasadnione przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym w sytuacji niepowiadomienia mocodawcy przez jego pełnomocnika o chorobie, która uniemożliwiła mu dotrzymanie terminu ustawowego, ponieważ brak powiadomienia należy ocenić jako lekkomyślność i niedbalstwo pełnomocnika, a więc zawinione uchybienie terminowi ustawowemu. II. Powiadomienie