Wprowadzając w ust. 3 art. 86 ustawy o VAT ograniczenie zasady określonej w art. 86 ust. 1 oraz stwierdzając w ust. 4 tego artykułu, że ograniczenie określone w ust. 3 nie ma zastosowania do pojazdów i przypadków wskazanych w ust. 4, ustawodawca chciał w ten sposób zagwarantować pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów związanych ściśle z działalnością gospodarczą.

Przepis art. 190 § 1 O.p. zobowiązuje organ do zawiadomienia strony o miejscu i terminie przeprowadzenia m.in. dowodu z zeznań świadków. Strona może, lecz nie musi brać udziału w tej czynności. Nieskorzystanie przez nią z tego uprawnienia nie daje jej prawa do żądania ponownego przeprowadzenia dowodu.

Dla skutecznego wykazania wadliwego ustalenia faktów nie wystarczy samo ich kwestionowanie jako takie, lecz konieczne jest powiązanie takiego stanowiska z precyzyjnym wskazaniem, które przepisy prawa procesowego zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki miało wpływ na treść kwestionowanego wyroku.

Błędny jest pogląd o możliwości analogicznego stosowania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, dotyczącego § 48 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, do przepisów tożsamej treści, ale obowiązujących w okresie przed wejściem w życie tego rozporządzenia.

Pomoc organów w sytuacji losowej, jaką jest pożar, nie może przeradzać się nieograniczone czasowo poszukiwanie kontrahentów podatnika i analizowanie ich dokumentacji w celu zrealizowania prawa strony wynikającego z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, w zakresie wykazanym deklaracji, gdy nie dysponuje ona odpowiednimi dokumentami.