Zmianę po stronie przedsiębiorcy jego statusu średniego przedsiębiorcy na dużego przedsiębiorcę według z góry ustalonych kryteriów należy uznać za okoliczność obiektywną i nie mającą wpływu na wynik wykładni przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz.654 ze zm.) w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października

Organ odwoławczy w doręczonej podatnikowi decyzji reformatoryjnej z art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej nie może ustalić i wykreować zobowiązania podatkowego podatniczki. On może co najwyżej ustalić inną i tylko niższą - po dacie przedawnienia z art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej wysokość tego zobowiązania podatkowego".

Skorygowanie przez organ odwoławczy decyzji wymiarowej nie jest ustaleniem zobowiązania podatkowego - ono już istnieje po doręczeniu decyzji wymiarowej organu pierwszej instancji - ale jest przejawem poprawności tego ustalenia i w razie stwierdzenia uchybień, ich wyeliminowania.

Stawka karty podatkowej ustalana jest widełkowo, organ podatkowy dokonuje (przed wydaniem decyzji) oceny danych wskazanych przez podatnika i stosownie do okoliczności zwiększa stawkę o odpowiedni procent. Jak zasadnie zwrócono uwagę w odpowiedzi na skargę kasacyjną, w 1994 r. podatnik podał dane, które pozwoliły na zwiększenie stawki o 56 %, podczas gdy później, dla potrzeb postępowania w sprawie dochodów

Jeśli stawka karty podatkowej ustalana jest widełkowo, organ podatkowy dokonuje (przed wydaniem decyzji) oceny danych wskazanych przez podatnika i stosownie do okoliczności zwiększa stawkę o odpowiedni procent.

Z art. 181 ust. 1, jak również z unormowań zawartych w art. 181 ust. 3 i 4 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wynika jednoznacznie, że ustawodawca przyjął "rok studiów", jako okres oceny osiągnięć sportowych ubiegającego się o stypendium. W procesie ustalania klasyfikacji studentów wnioskujących o przyznanie stypendium - co do zasady - mogą być wzięte pod uwagę tylko te wyniki sportowe, które zostały

Naruszenie art. 141 § 1 P.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, w przypadku gdy sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku nie ustosunkował się do istotnego ze względu na wynik postępowania zarzutu strony skarżącej. Taki charakter może mieć np. zarzut naruszenia przepisów o właściwości.