Za prawidłową fakturę, mogącą stanowić podstawę do późniejszych odliczeń podatku naliczonego, nie można było uznać faktury wystawionej przez podmiot, który faktycznie nie istnieje jako podatnik podatku od towarów i usług. Podmiot nieistniejący, o którym mowa w § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia, to zatem podmiot stwarzający formalne pozory istnienia, który jednak rzeczywiście nie uczestniczy w

Faktura VAT otrzymana przez podatnika od innego podmiotu daje prawo do odliczenia podatku gdy: - są spełnione materialne przesłanki do odliczenia, tzn. czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę (usługodawcę) faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika (odbiorcę faktury) do realizacji czynności opodatkowanej, - podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy

Wprowadzenie art. 239 a Ordynacji podatkowej sprawiło, że niedopuszczalne jest wykonanie przez organ jakichkolwiek czynności, które wbrew woli podatnika prowadzą do skutku równoważnego z wykonaniem nieostatecznej decyzji. Decyzja taka nie może stanowić podstawy do podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, w tym poprzez dokonanie zaliczenia zwrotu podatku

Faktura VAT otrzymana przez podatnika od innego podmiotu daje prawo do odliczenia podatku gdy: - są spełnione materialne przesłanki do odliczenia, tzn. czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę (usługodawcę) faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika (odbiorcę faktury) do realizacji czynności opodatkowanej, - podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy

Zarządzenie zabezpieczające powinno zwierać elementy wyszczególnione w art. 156 § 1 u.p.e.a. Organ egzekucyjny ma obowiązek z urzędu badać, czy zarządzenie zabezpieczające ma ustawowo określoną treść. Brak jednego z wymogów zarządzenia może stanowić podstawę jego zwrotu do wierzyciela (art. 157 § 1 u.p.e.a.) bądź zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego określonego w art. 33 pkt

Nie można było uznać za prawidłową fakturę, mogącą stanowić podstawę do późniejszych odliczeń podatku naliczonego, faktury wystawionej przez podmiot, który faktycznie nie istnieje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Nawet w przypadku braku przepisu § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), podatek z fikcyjnej faktury nie może podlegać odliczeniu, co wynika z istoty podatku od towarów i usług wynikającej z ustawy o podatku od towarów i usług.

Faktura VAT wystawiona przez podatnika niezarejestrowanego jest niewątpliwie dokumentem wystawionym sprzecznie z § 34 rozporządzenia z 2002 r., a tym samym - co do zasady - nie jest fakturą, o której mowa w art. 19 ust. 2 ustawy VAT z 1993 r która daje jej odbiorcy uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego (fakturą VAT).

Prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną, wynikające w rozpatrywanym stanie faktycznym z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, dotyczy tylko takich przypadków, gdy obie strony transakcji udokumentowanej fakturą w sposób rzeczywisty, a nie pozorowany prowadzą działalność gospodarczą, objętą tą daniną. Podstawą

W przypadku gdy podatek wynika jedynie z faktury, która nie dokumentuje faktycznego zdarzenia rodzącego obowiązek podatkowy u jej wystawcy, faktura taka, w świetle normy art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, nie daje uprawnienia do odliczenia wykazanego w niej podatku.

Faktura VAT otrzymana przez podatnika od innego podmiotu daje prawo do odliczenia podatku, gdy są spełnione materialne przesłanki do odliczenia, tzn. czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę (usługodawcę) faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika (odbiorcę faktury) do realizacji czynności opodatkowanej, gdy podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy

Użycie przez ustawodawcę w art. 21 ust.1 pkt 46 lit. b) u.p.d.o.f. określenia "zleca" nie oznacza tylko i wyłącznie umów o świadczenie usług czy zlecenia. Słowo "zleca" zostało we wskazanym przepisie powiązane z "wykonaniem określonych czynności", a nie z rodzajem stosunku prawnego wiążącego osobę fizyczną z podatnikiem.

W postępowaniu o nieujawnione źródła przychodów nie jest wystarczającym dowodem stwierdzenie, że środki pieniężne zostały otrzymane w darowiźnie kilkadziesiąt lat temu.