Przepisy, takie jak art. 111 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie są "specjalnymi środkami stanowiącymi odstępstwo", mającymi na celu zapobieganie przypadkom oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania, w rozumieniu art. 27 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/7.

Zamieszczone w skardze kasacyjnej rozważania nie stwarzają podstaw dla wyjaśnienia, w jaki sposób w sensie technicznym dokonujący weryfikacji działań organów podatkowych sąd administracyjny naruszył prawo. Nie wyręczył on tych organów w wypełnieniu obowiązku zbadania stanu faktycznego sprawy, nie pominął również ich ustaleń, ani nie wyprowadził z nich konkluzji odbiegających od stanowiska zaprezentowanego

W przypadku inwestycji w związku, z którą przysługiwało prawo do odliczenia w momencie jej wprowadzenia, a zaniechano jej z uwagi na okoliczności pozostające poza kontrolą podatnika, nie ma on obowiązku dokonywania korekty odliczenia.

Skoro instytucję przywrócenia terminu, przewidzianą w art. 162 Ordynacji podatkowej stosuje się jedynie do terminów prawa procesowego, a termin określony w § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2004 r. jest terminem prawa materialnego, to nie on podlega przywróceniu, ani na podstawie tego przepisu, ani na podstawie art. 162 Ordynacji podatkowej.

Na tle uregulowań zawartych w u.p.t.u., a dotyczących podatku VAT przyjmowane było, że organ podatkowy kontrolując prawidłowość złożonej przez podatnika deklaracji zobowiązany jest do określenia prawidłowej za dany miesiąc wielkości podatku naliczonego obniżającego podatek należny. Stwierdzenie to jednak odnosiło się do sytuacji, gdy podatnik zaewidencjonował i rozliczył w miesiącach innych aniżeli

Pomimo, że zasada wyłączności ustawy dotyczy również określenia stawek podatku, ustawa może pod pewnymi warunkami upoważniać do obniżenia tych stawek w drodze rozporządzenia na zasadach w niej określonych.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Analiza uzasadnienia zapadłego wyroku dowodzi, że sąd administracyjny pierwszej instancji nie dokonywał jakiejkolwiek oceny w granicach pierwszych czterech z wymienionych przepisów p.p.s.a., odnoszących się przecież do postępowania