Ewidencja gruntów i budynków, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), nie może stanowić przedmiotu merytorycznej oceny sądów administracyjnych w sprawie podatkowej, w której do sądu pierwszej instancji nie zostały, bo nie mogły zostać zaskarżone odrębne od podatkowych akty lub czynności z zakresu prowadzenia wymienionej

Z art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. wynika domniemanie prawne istnienia dochodu z nieujawnionych źródeł, gdy podatnik nie wyjaśni w sposób przekonywujący źródeł pokrycia wydatków w kwocie przekraczającej znacznie ujawnione dochody. To zaś w sposób zasadniczy wpływa na reguły prowadzenia postępowania dowodowego, zwłaszcza w zakresie rozkładu ciężaru dowodu to podatnik musi wykazać źródło finansowania wydatków

Z wykładni prawa zaprezentowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny wynika, że Sąd pierwszej instancji wadliwie interpretując art. 20 ust. 1 i ust. 3 u.p.d.o.f. niewłaściwie określił zasady postępowania dowodowego, przez co uznał, że Organy podatkowe powinny uzupełnić postępowanie dowodowe. To prowadzić musi do wniosku, że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego postępowanie dowodowe było prawidłowe

Rozkład ciężaru dowodu w sprawach w przedmiocie zryczałtowanego podatku z tytułu nieujawnionych źródeł przychodów lub przychodów nieznajdujących pokrycia w źródłach ujawnionych pozwala na oczekiwanie aktywności strony w zakresie okoliczności istotnych w kontekście jej interesu.