Organy podatkowe zbierają i oceniają dowody, dysponując uprawnieniami do ich swobodnej oceny (art. 191 O.p.), a rolą sądu administracyjnego jest skontrolowanie, czy postępowanie organów podatkowych zgodne jest z przepisami procedury.

Przepis art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej dotyczy wyłącznie sytuacji, w której kontroli organu odwoławczego podlega rozstrzygnięcie (decyzja) zapadłe w wyniku "rozpatrzenia" sprawy.

Sankcja zastosowana na podstawie art. 111 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r. nie narusza zasady proporcjonalności.

Artykuł 33 szóstej dyrektywy 77/388, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/7, nie stanowi przeszkody dla utrzymywania w mocy przepisów takich jak art. 111 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zarzut błędnej wykładni art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej polegającej na przyjęciu, że za bezskuteczną należy uznać egzekucję, która nie objęła wierzytelności przysługujących podatnikowi, jeżeli podatnika obciążają równocześnie zobowiązania przewyższające te wierzytelności, w ogóle nie odnosi się do rozumienia treści tego przepisu, ale do oceny, czy ustalono prawidłowy stan faktyczny sprawy.

Pożyczka pieniężna może być udzielona nie tylko przez wręczenie pożyczkobiorcy określonej ilości znaków pieniężnych, ale także przez przekazanie pożyczkobiorcy określonej sumy pieniężnej w każdej dostępnej formie - w tym przez elektroniczny przelew pieniądza bezgotówkowego. Czynność ta - zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b P.c.c. - podlega obowiązkowi podatkowemu