Przepis art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) nie stanowi podstawy do nałożenia na inwestora obowiązku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy

I. " Przepis art. 40 § 2 pełni funkcję gwarancyjną dla ochrony strony reprezentowanej przez pełnomocnika, która nie może ponosić ujemnych konsekwencji prawnych z powodu braku doręczenia decyzji ustanowionemu pełnomocnikowi. W przypadku doręczenia decyzji ostatecznej bezpośrednio stronie, która następnie bez przekroczenia terminu określonego w art. 53 § 1 P.p.s.a., skorzystała z prawa zaskarżenia tej

Zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), Sąd wienien doręczyć bez wzywania do opłat odppis prawomocnego wyroku na wniosek organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków

Zasady ustalania podstaw opodatkowania przychodów ze źródła w postaci przychodów z działalności gospodarczej oraz przychodów ze źródeł nie ujawnionych lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach są zasadniczo odmienne i nie pozostają ze sobą w bezpośrednim związku. Tę odmienność oraz odrębność opodatkowania przychodów określonych w art. 20 ust. 3 ustawy podatkowej podkreśla i ta okoliczność

Organ restrukturyzacyjny, uzyskując informacje o zatajeniu przez przedsiębiorcę jego fatalnej aktualnej sytuacji finansowo-ekonomicznej zobowiązany był umorzyć postępowanie restrukturyzacyjne.

Nie można liczyć terminu do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty od zdarzenia, które tej nadpłaty ostatecznie nie ukształtowało.

Obrót towarem bądź wykonanie usługi udokumentowane fakturą jest zdarzeniem gospodarczym o skutkach podatkowych. Natomiast nie jest nim dostarczanie, czy wymiana samych dokumentów.

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z 1993 r. należy interpretować w taki sposób, że faktura nieodzwierciedlająca rzeczywiście dokonanej czynności, która rodziłaby u wystawcy obowiązek podatkowy, nie daje odbiorcy tej faktury prawa do odliczenia wykazanego w niej podatku, nawet gdy pozostaje on w dobrej wierze, że wszedł w posiadanie towaru wykazanego na fakturze na podstawie

Sporny wymiar podatku od nieruchomości dotyczył roku podatkowego 2001 r., a zatem przedmiotem rozważań w sprawie może być tylko stan prawny obowiązujący w tym okresie. We wskazanym roku ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawierała w art. 3 ust. 4 definicję budynku. Była to więc definicja sformułowana dla celów podatkowych. Organy podatkowe obowiązane były właśnie takie określenie budynku stosować

Prawo podatnika do zaliczenia danego wydatku jako kosztu, nie wynika z samego faktu posiadania faktury, w szczególności fikcyjnej czy podrobionej, lecz z faktu nabycia towaru bądź usługi, czyli bezspornego poniesienia wydatku.

Zarzut naruszenia przepisu art. 191 Ordynacji podatkowej nie może sprowadzać się do gołosłownego twierdzenia o przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów. Strona skarżąca powinna wykazać, na czym polegało przekroczenie tych granic. Należało więc określić na czym polegał błąd w rozumowaniu organów podatkowych, czy też wykazywać sprzeczność rozumowania z zasadami doświadczenia życiowego, bądź też wskazywać

Zdarzeniem, z którym jest związana utrata ulgi, stosownie do unormowania przepisu art. 7 ust. 14 pkt 1 ustawy zmieniającej z 9 listopada 2000 r., w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 12 listopada 2003 r., jest zbycie budynku, lokalu mieszkalnego, udziału we współwłasności.

W art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wskazano, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a nie kwotę wykazaną jedynie jako ten podatek, niebędącą nim faktycznie, a więc niebędącą świadczeniem należnym Skarbowi Państwa.