Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku prowadzenia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty oraz postępowania w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego nie zachodzi tożsamość spraw, a przyjęcie poglądu przeciwnego prowadziłoby do wniosku, iż w przypadku dopatrzenia się podstaw do wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego po podjęciu decyzji

Błędna ocena okoliczności faktycznej nie jest tym samym, co brak wiedzy o tej okoliczności. Są to dwie różne sytuacje, tylko jedna z nich - ta druga - stanowi przesłankę wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Decyzja organu odwoławczego nie ustala zobowiązania podatkowego, a jedynie dokonuje sprawdzenia prawidłowości ustalenia jego wysokości. Organ odwoławczy rozpoznaje sprawę w sytuacji już istniejącego zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania. Doręczenie decyzji powoduje zatem powstanie zobowiązania, niezależnie od tego, czy decyzja ta stanie się ostateczna, ustawodawca nie zawarł bowiem takiego warunku powstania zobowiązania w art. 21 § 1 pkt 2 O.p. Możliwe jest zatem późniejsze

Dokonując ogólnej oceny przepisu art. 193 § 6 ordynacji podatkowej, należy przede wszystkim mieć na względzie charakter danej sprawy podatkowej, m.in. to czy konsekwencją uznania ksiąg za nierzetelne jest szacunek podstaw opodatkowania, czy też konieczność pominięcia pewnych faktur dla rozliczenia podatkowego wynikającego wprost z prawa materialnego.

Z przewlekłością postępowania egzekucyjnego w rozumieniu art. 54 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, ze zm.) mamy do czynienia wówczas, gdy organ egzekucyjny nie podejmuje czynności zmierzających do wyegzekwowania obowiązku, uwzględniając czas niezbędny do podjęcia tych czynności, a więc, gdy postępowanie trwa dłużej

Metody oszacowania podstawy opodatkowania zawarte w art. 23 § 3 O.p. nie znajdują zastosowania m.in. z uwagi na fakt, że w tym przypadku wysokość uzyskanych przez Skarżącego w 2002 r. przychodów została wyliczona na podstawie dokumentów zebranych w trakcie kontroli podatkowej i nie było potrzeby oszacowania tych wielkości. Oszacowano natomiast tylko dwa elementy składające się na koszty uzyskania przychodu

W art. 116 § 1 pkt 1 i pkt 2 Ordynacji podatkowej ustawodawca wskazał, jako przesłankę egzoneracyjną wystąpienie we właściwym czasie z wnioskiem o wszczęcie postępowania upadłościowego albo postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) bądź wykazanie braku winy w złożeniu takiego wniosku we właściwym czasie. Już z literalnej treści tego przepisu poprzez wskazanie w nawiasie

W skardze kasacyjnej nie można skutecznie stawiać zarzutu nietrafnego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy z jej uzasadnienia wynika, że zdaniem podmiotu skarżącego wadliwie został ustalony stan faktyczny.

Opinie wydawane przez organ statystyczny nie są źródłem prawa, nie wiążą one zatem ani podatników, ani organów podatkowych. Podlegają one takiej samej ocenie, jak inne dowody zebrane w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest nie tylko zobowiązany, ale wręcz nie jest uprawniony do precyzowania za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź do poszukiwania za nią naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny.