Wykonywanie pracy niewolniczej z pewnością wyróżnia grupę pokrzywdzonych osób spośród ogółu zatrudnionych i uzasadniaja ich pewne uprzywilejowanie.

Brak jest podstaw dla postawienia tezy, że podawanie alkoholu kontrahentom (klientom) pozytywnie kształtuje w ich oczach wizerunek firmy i jej prestiż. Nie służy poza tym kształtowaniu dobrego wizerunku firmy i nie ma związku z przychodami. Także serwowanie alkoholu pracownikom podczas spotkań okolicznościowych, nie powoduje, integracji pracowników rzutującej na zwiększenie wydajności ich pracy.

Błędne zastosowanie (bądź nie zastosowanie) przepisów materialnoprawnych każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Tym samym, więc zasadniczo oznaczać to będzie brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną także zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2002 r., termin do wydania decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynosił trzy lata, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku od towarów i usług.

Tylko konkretne wyłączenie z przychodów, o których mowa w u.p.d.p., uprawnia dany podmiot do pominięcia przy ustalaniu dochodu przychodów z opłat związanych: ze spółdzielczymi własnościowymi prawami, odrębnymi własnościami (ustanowionymi na rzecz członków lub innych osób na podstawie ustawy) lokali o innym przeznaczeniu niż mieszkalny. Prawidłowe jest także stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym wyroku

Przepisy art. 16g ust. 12 w zw. z art. 14 i art. 16g ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm) nie wprowadziły w 2007 r. wyłącznie proporcjonalnej metody przyporządkowania ujemnej wartości firmy na poszczególne środki trwałe i wartości niematerialne i prawne

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2002 r., termin do wydania decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynosił trzy lata, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku od towarów i usług.

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2002 r., termin do wydania decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynosił trzy lata, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku od towarów i usług.