1. Art. 45 ust. 1 Konstytucji gwarantuje każdemu prawo do rozpatrzenia jego sprawy przez sąd. Ocena, czy organizacja społeczna spełnia warunki do dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu została ostatecznie dokonana przez organ sądowy. Realizację prawa do sądu w rozpoznawanej sprawie stanowiło wniesienie skargi na postanowienie o odmowie dopuszczenia do udziału w postępowaniu i poddanie kontroli

Błędne zastosowanie /bądź nie zastosowanie/ przepisów materialnoprawnych zasadniczo każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. W konsekwencji oznaczać to będzie brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną także zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie

1. Mimo, że dopiero od dnia 1 stycznia 2003 r. w art. 283 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ exspressis verbis sformułowano uprawnienie dla osoby zastępującej naczelnika urzędu skarbowego do udzielania upoważnienia pracownikom urzędu skarbowego do przeprowadzenia kontroli podatkowej, to z brzmienia normy tego przepisu obowiązującego przed

Z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej z powodu niedopełniania wymogu sporządzenia jej przez fachowego doradcę w osobie adwokata bądź radcy prawnego, nie jest dopuszczalne ponowne skorzystanie z prawa do wniesienia środka odwoławczego, bowiem prawo to zostało już skutecznie "skonsumowane".

Uwzględniając treść art. 337 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nieodnoszącego się do instytucji wznowienia postępowania, należy stwierdzić, że w przypadku decyzji, które stały się ostateczne przed dniem 1 stycznia 1998 r., objętych następnie postępowaniem w przedmiocie wznowienia postępowania, postępowanie odwoławcze prowadzone w następstwie odwołania

Nie można równocześnie zarzucać naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Wynika to z faktu, iż alternatywna konstrukcja postaci naruszenia prawa materialnego wyklucza możliwość równoczesnego uchybieniu prawu materialnemu w obu przewidzianych pkt 1 art. 174 p.p.s.a. postaciach.