Użytkownikiem towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ był właściciel korzystający z towaru /rzeczy/ w sposób podany w art. 140 Kodeksu cywilnego, w tym także poprzez pobieranie pożytków na skutek oddania towaru w najem lub w dzierżawę.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r., odliczeniu od dochodu podlegały wydatki poniesione w roku podatkowym. Taki /roczny/ system rozliczenia wydatków sprawiał, że za podstawę ustalenia - proporcjonalnie do udziału we współwłasności - kwoty odliczeń

Odesłanie w skardze kasacyjnej do argumentacji zawartej w skardze skierowanej do sądu administracyjnego I instancji, nie jest zgodne z wymaganiami określonymi w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Skarga kasacyjna ma bowiem samodzielny byt, jako pismo procesowe i jej uzasadnienie powinno zawierać własną argumentację

Instytucja referendarza sądowego ma przyczynić się do uproszczenia postępowania, poprzez odciążenie od obowiązków orzeczniczych sędziów, natomiast nie stanowi wprowadzenia kolejnej instancji do rozpoznania złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy.

Każde podwyższenie kapitału akcyjnego ze środków własnych spółki powoduje powstanie obowiązku podatkowego po stronie akcjonariuszy. Nie jest przy tym istotne, w jaki sposób został utworzony kapitał zapasowy, tj. czy pochodzi on z agio emisyjnego, czy z wypracowanego przez spółkę zysku.

Wyrażenie "dochód faktycznie uzyskany z tego udziału" należy rozumieć w ten sposób, że jest to dochód należny akcjonariuszowi a nie dochód przyszły. Nie można przy tym uznać, że dochód ten ma swe źródło w uzyskanym przez akcjonariusza zysku lecz wynika z samego faktu posiadania przez niego akcji /udziałów/ danej spółki. Takie ustalenie potwierdza traktowanie przez ustawodawcę w powołanych przepisach

Wraz z zaświadczeniem lekarskim strona winna przedstawić wniosek o odroczenie rozprawy, gdyż brak takiego wniosku należy potraktować tylko jako usprawiedliwienie nieobecności. Nie można uznać za wniosek o odroczenie rozprawy oświadczenie osoby, która stawiła się na rozprawę bez okazania stosownego pełnomocnictwa.

Skoro inwestycja ma być dokonana w obcym środku trwałym, to środek ten stanowić będzie jednocześnie własność innej osoby. Pojęcie środka trwałego należy zatem zdefiniować zgodnie ze znaczeniem, nadanym mu przez ustawodawcę w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./. Tym samym, aby był on środkiem trwałym, musi być

Trwałość orzecznictwa sądowego jest wartością samą w sobie, tworzy bowiem stan pewności prawnej w zakresie stosowania określonych przepisów.

Fakt, iż radca prawny czy adwokat w ramach prowadzonej przez siebie działalności polegającej na świadczeniu usług prawnych nie jest przedsiębiorcą /art. 87 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej - Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./ nie oznacza, iż świadczenie przez niego usług nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Radca prawny czy adwokat prowadzący kancelarię prowadzą