Wobec wyraźnego brzmienia art. 173 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, odrzucające skargę, przysługiwała skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przez pojęcie "postanowienie kończące postępowanie", użyte w art. 173 par. 1 ww. ustawy, należy bowiem

Przepis art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ stanowi, że przepisu art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne. Do tych obiektów stosuje się

Sąd rozpatrując wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, nie może się ograniczać w uzasadnieniu postanowienia do zamieszczenia ocen ogólnikowych, abstrakcyjnych, czy wręcz nie korespondujących ze stanem faktycznym sprawy.

Skutki naruszenia prawa prowadzące do powstania zagrożenia dla życia i zdrowia ludzkiego mogą być uznane za rażące, nie dające się pogodzić z wymogami praworządności.

Niepełne, a więc wadliwe ustalenie stanu faktycznego nie może służyć jego prawidłowej subsumcji do odpowiednich norm prawa materialnego. Dopiero gdy stan faktyczny ustalony zostanie z zachowaniem dyrektyw płynących z art. 122, art. 187 par. 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wówczas będzie można ocenić w jaki sposób skonfrontowano stan

1. Aby doszło do sporu kompetencyjnego /art. 22 par. 2 Kpa/ musi zaistnieć sytuacja umożliwiająca wszczęcie postępowania administracyjnego, przy czym chodzić musi, chociaż nie wynika to bezpośrednio z przepisów obowiązującego prawa, o postępowanie wszczynane na wniosek strony. W przypadku bowiem postępowań wszczynanych z urzędu, gdy organ administracji dochodzi do wniosku, że sprawa nie należy do jego

Stosowanie art. 133 i art. 134 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ odrębnie dla zdefiniowania strony postępowania podatkowego nie jest zasadne /chociaż w ustawie nie określono wzajemnych relacji pomiędzy tymi przepisami/. Konstrukcja oparta bowiem na samym przepisie art. 133 Ordynacji podatkowej jest oderwana od materialnoprawnej sytuacji podmiotu uznawanego

Odrębna od gruntu własność nakładów, nie objętych zwrotem wywłaszczonej nieruchomości, nie czyni ich właścicieli stronami postępowania o zwrot, a jedynie ma znaczenie w dokonaniu rozliczeń i to tylko na drodze cywilnej, co powoduje, że w postępowaniu administracyjnym działkowcy mają jedynie interes faktyczny.

Jedyne kryterium od jakiego uzależnia ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym tj. zwolnienia od kosztów i przyznania pełnomocnika z urzędu, ma charakter materialny - jest nim brak możliwości poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania.

Prawo pomocy odnosi się do sytuacji, w których strona nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania w całości lub też częściowo - art. 246 par. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ , przy czym ciężar dowodu spoczywa na wnioskującym o prawo pomocy. Oznacza to, że wnioskujący musi udowodnić zaistnienie okoliczności