Bez znaczenia pozostaje kwestia czy skarżącym jest osoba fizyczna, czy prawna; istotne bowiem jest, czy jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Skoro w przedmiotowej sprawie skarżąca Spółka reprezentowana była przez adwokata, sąd nie musiał zawiadamiać jej o obowiązku składania wniosku o przyznanie prawa pomocy w stosownej formie.

Brak uprawdopodobnienia przez skarżących przyczyny uniemożliwiającej dokonanie czynności w terminie powoduje brak podstaw do przywrócenia terminu do dokonania tej czynności.

Warunkiem dopuszczalności wniesienia skargi kasacyjnej jest wniosek o sporządzenie i przesłanie stronie postępowania sądowoadministracyjnego uzasadnienia wyroku, od daty jego doręczenia biegnie bowiem termin do wniesienia środka odwoławczego.

Tylko w razie nieorzeczenia przez organ o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 par. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, sąd administracyjny może, na podstawie art. 61 par. 3 ustawy, wydać postanowienie o wstrzymaniu albo odmowie wstrzymania wykonania tego aktu.

Wezwanie sądu mylnie doręczono na adres skarżącej Spółki, a nie na adres jej pełnomocnika. Zgodnie z treścią art. 67 par. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ w przypadku ustanowienia pełnomocnika lub osoby upoważnionej do odbioru pism w postępowaniu sądowym, doręczenia należy dokonać tym osobom. Skoro tak, to adresem

1. Nie można przerzucać całego ryzyka wstrzymania wykonania pozwolenia na budowę na inwestora, gdyż nie wiadomo jaki będzie ostateczny wynik postępowania w sprawie decyzji pozwalającej na budowę. W celu ochrony interesów inwestora wprowadzona została instytucja kaucji zabezpieczającej. Kwestia legalności pozwolenia na budowę oraz postępowania inwestora nie mogą więc mieć wpływu na ocenę zasadności

Wykazanie przez podatnika w złożonej deklaracji kwoty zwrotu podatku naliczonego wyższej od należnej obligowało organy podatkowe do określenia kwoty zwrotu w prawidłowej wysokości oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego. Przy podejmowaniu tej decyzji organy podatkowe nie mogły kierować się przesłankami, takimi jak brak jasności co do treści obowiązującego prawa czy też względami ekonomicznymi

Brak wskazania w skardze kasacyjnej odpowiednich przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, a zwłaszcza art. 122, art. 187 par. 1 i art. 191 uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu zbadanie czy stan faktyczny przyjęty w zaskarżonych wyrokach został ustalony prawidłowo. Sądowi nie wolno było podstawić odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej

Przepisy art. 4 pkt 1 i art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1999 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie zawierały szczegółowych uregulowań w zakresie zasad potwierdzania wywozu towarów poza granicę państwową Rzeczpospolitej Polskiej. Zastosowanie przez funkcjonariusza celnego jednej z zobowiązujących go procedur i potwierdzenie wywozu towarów bez

Rozbieżność opinii rzeczoznawców majątkowych nie prowadzi do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tylko przepisów postępowania.

Bieg terminu przedawnienia określony w art. 230 par. 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeksu celnego /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ o ile jest uzależniony od wydania i doręczenia decyzji, to chodzi o decyzję w ujęciu i znaczeniu materialnym a nie procesowym.