Nie można uznać, by wystarczającą podstawą do przyjęcia, że zaległości podatkowe istniały była adnotacja pracownika organu podatkowego. Ani z tej adnotacji nie wynika czego dotyczyły te zaległości, ani też z czego one wynikały .O tym, że w momencie złożenia wniosku o zwrot podatku istniały rzeczywiście zaległości nie świadczy także fakt złożenia przez skarżącą wniosku o rozłożenie na raty zaległości

Przepis art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie zwalnia od podatku świadczeń pracodawcy stanowiących zwrot pracownikowi kosztów dojazdów do pracy, a zatem, skoro takie świadczenie, wypłacane policjantowi zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, obciąża pracodawcę,

W świetle art. 175 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przymus adwokacko-radcowski nie obejmuje prokuratora w stanie spoczynku.

1. Ze sposobu sformułowania ust. 6 art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że ustawodawca nie dopuszcza możliwości skorzystania przez podatnika z przywileju określonego w tym przepisie w sytuacji, gdy nie wpłacił on uprzednio zadeklarowanej kwoty zobowiązania w pełnej wysokości. Przepis ten zawiera więc jeden

Pobyt skarżących za granicą nie może być uznany za podstawę do odroczenia rozprawy kasacyjnej w świetle art. 193 w zw. z art. 109 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, gdyż nie można jej uznać za przeszkodę, której nie można przezwyciężyć.

Wstrzymanie wykonania czynności egzekucyjnych byłoby możliwe w przypadku zaskarżenia postanowienia o nałożeniu grzywny, stosownie do przepisu art. 61 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, który umożliwia wstrzymanie wykonania aktu lub czynności po przekazaniu skargi sądowi.

W stanie prawnym obowiązującym w 2002 r. dopuszczalne było ustalenie spółce cywilnej dodatkowego zobowiązania na podstawie art. 27 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Poza wyjątkiem przewidzianym w art. 50 ust 1 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 36 poz. 180 ze zm./ nie ma podstaw prawnych, aby ograniczać swobodę rodziców w wyborze imienia dziecka.

Przepis art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ przewidywał, że obowiązek podatkowy powstawał z chwilą przyjęcia zapłaty jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi pobrano co najmniej połowę ceny. We wskazanym uregulowaniu prawnym nie przewidziano możliwości przesunięcia obowiązku podatkowego w sytuacji,

1. Ze sposobu sformułowania ust. 6 art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że ustawodawca nie dopuszcza możliwości skorzystania przez podatnika z przywileju określonego w tym przepisie w sytuacji, gdy nie wpłacił on uprzednio zadeklarowanej kwoty zobowiązania w pełnej wysokości. Przepis ten zawiera więc jeden