Przy braku skutecznego zakwestionowania ustaleń faktycznych z których wynika, że podatnik nabył samochód osobowy, a faktura dokumentująca pozorną czynność prawną nie mogła stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego od faktycznie nabytego samochodu, trudno uznać, że Sąd I instancji naruszył przepisy prawa materialnego.

Art. 27 ust. 8 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ znajduje zastosowanie wtedy, gdy podatnik wykazuje kwotę do zwrotu zamiast wykazywać zobowiązanie do wpłaty lub gdy w ogóle nie złożył deklaracji podatkowej i nie wpłacił zobowiązania podatkowego. W przypadkach natomiast zaniżenia zobowiązania podatkowego, czy też zawyżenia

Przy rozpatrywaniu zagadnienia, czy podatnikowi przysługuje prawo do zwrotu podatku do towarów i usług na podstawie art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy w pierwszej kolejności dążyć do ustalenia, czy podatnik należał do grupy zakładów pracy chronionej, wymienionej w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z

1. Wyłączenie zwolnienia od podatku z przyczyn określonych w art. 14 a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1999 r., obejmowało całą kwotę zwolnienia w przypadku braku jakiejkolwiek wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, natomiast w przypadku zapłaty tylko

Sąd może uchylić decyzję w sytuacji, o której mowa w art. 240 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ tylko wtedy, gdy dana przesłanka istniała w chwili wydania zaskarżonej decyzji, chyba że została wydana na podstawie przepisu, o którego niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, ustawą lub ratyfikowaną umową międzynarodową orzekł Trybunał