1. Autor skargi kasacyjnej powinien wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżanym orzeczeniem przepisy prawa materialnego i procesowego. W odniesieniu do prawa materialnego winien wykazać, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone

Przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe /Dz.U. 1991 nr 118 poz. 512 ze zm./ mają charakter lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Zasada ta, wynikająca przede wszystkim z treści art. 204 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia

Wnosząc w trybie art. 93 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ skargę na uchwałę rady gminy do sądu administracyjnego, organ nadzoru nie jest związany terminem zaskarżenia przewidzianym w art. 53 par. 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/; termin zaskarżenia

Sądy administracyjne poza przypadkiem przeprowadzenia uzupełniającego dowodu z dokumentu - art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, do którego stosuje się odpowiednio przepisy Kpc, prowadzą swoje postępowanie wyłącznie na podstawie przepisów zawartych w tej ustawie. Podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt

1. Zarzuty kasacyjne mogą dotyczyć uchybień procesowych powstałych w toku postępowania sądowoadministracyjnego i odnosić się do przepisów normujących to postępowanie. Tymczasem w skardze kasacyjnej zarzuca się naruszenie przez Sąd przepisów Ordynacji podatkowej, które wprost nie mają zastosowania w postępowaniu sądowym. 2. Ponadto, nowe brzmienie przepisów art. 21 § 3, art. 53 i art. 96 Ordynacji podatkowej

1. Z góry powzięty zamiar stron braku woli wywołania skutków prawnych, przy jednoczesnej chęci wprowadzenia innych podmiotów, w tym organów podatkowych, w błąd co do dokonania określonej czynności prawnej może być powodowany w szczególności chęcią obejścia ustawy podatkowej, na przykład poprzez ukształtowanie danej transakcji w sposób umożliwiający wyzyskanie mechanizmów rządzących podatkiem od towarów

W obliczu zmienionych ustaleń faktycznych, które nie wpłynęły na ostateczny wynik sprawy obowiązkiem organu rozpoznającego sprawę jest dokładne wskazanie z jakich dowodów powyższe ustalenia faktyczne pochodzą i dlaczego nie wpłynęły one na ostateczny wynik sprawy.

1. Zarzut naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a. jawi się jako całkowicie chybiony, skoro w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd zawarł wszystkie niezbędne elementy, w szczególności zaś wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. 2. Organy podatkowe powinny przy tym mieć na uwadze, że podmioty uczestniczące w obrocie prawnym mają, zgodnie z art. 3531 kodeksu cywilnego, szeroki