Odmowa przyznania pomocy finansowej w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich jest zgodna z prawem, jeśli wnioskodawca nie spełnia określonych kryteriów, a niejasności w dokumentacji wniosku nie zostały wyjaśnione.

Art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej nie normuje materii dotyczącej szkody wierzycieli, lecz odnosi się wyłącznie do odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki.

Pełnienie służby w jednostkach wymienionych w art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy samoistnie kwalifikuje daną osobę jako funkcjonariusza służącego na rzecz totalitarnego państwa, skutkując obniżeniem świadczeń emerytalno-rentowych, bez konieczności wykazania indywidualnych działań naruszających prawa człowieka.

Wykładnia przepisów art. 271 ust. 2 Prawa wodnego w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania decyzji potwierdza prawidłowość ustalania opłaty stałej za pobór wód podziemnych na podstawie parametrów m³/s, przy wyłączeniu stosunku ilości wody podziemnej możliwej do pobrania na podstawie pozwoleń do dostępnych zasobów, do końca 2023 r. zgodnie z art. 561 Prawa wodnego.

Skoro na inwestora nałożono obowiązek wykonania kompensacji przyrodniczej, to nie można uznać, że wystąpią trudne do odwrócenia skutki, o których mowa w art. 86f ust. 1 u.u.i.ś. jako konsekwencja określonego w skardze naruszenia prawa lub interesu prawnego.

Instytucja wznowienia postępowania nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzję ostateczną, niezależnie od stopnia tej wadliwości. Instytucja ta ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową tylko wówczas, gdy postępowanie podatkowe przed organami

Art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej nie normuje materii dotyczącej szkody wierzycieli, lecz odnosi się wyłącznie do odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki.

Przychód z udziału w zyskach osób prawnych, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obejmuje wszelkie dochody powstające w następstwie posiadania przez podatnika prawa do udziału w zyskach osoby prawnej, w tym kwoty otrzymane jako zwrot podatku dochodowego spółki zagranicznej, jeżeli są one związane z posiadaniem udziałów w tej spółce.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej może mieć miejsce tylko w razie wystąpienia jednej z przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a., takich jak rażące naruszenie prawa, a skierowanie osoby na badania lekarskie jest uzasadnione, jeśli istnieją poważne zastrzeżenia co do jej stanu zdrowia potwierdzone odpowiednią dokumentacją medyczną.

Kara biegnąca może być nałożona i utrzymana, gdy na skutek kontroli stwierdzono naruszenia w zakresie magazynowania odpadów, nawet jeśli usunięto naruszenia przed wydaniem decyzji. Przedawnienie z Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania do ustalenia kary biegnącej w rozumieniu p.o.ś.

Ustalenie podlegania przez polskiego pracownika objętego dotychczas zaświadczeniem A1, ubezpieczeniu społecznemu w innym kraju może być dokonane tylko przez właściwą instytucję ubezpieczeniową tego kraju, zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, a nie – przez Zakład

Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli mają określony tytuł prawny do nieruchomości lub obiektów budowlanych, tj. są ich właścicielami, posiadaczami samoistnymi, użytkownikami wieczystymi gruntów. Zasada ta doznaje wyjątku w przypadku nieruchomości i obiektów budowlanych stanowiących własność

Starosta oraz Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie są uprawnione do badania zasadności zatrzymania pojazdu przez Policję; obowiązek poniesienia opłaty za usunięcie pojazdu spoczywa na spółce zgodnie z ustawą o odpadach, nawet jeśli pojazd został zatrzymany w ramach niezakwestionowanej decyzji Policji.

Instytucja wznowienia postępowania nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzję ostateczną, niezależnie od stopnia tej wadliwości. Instytucja ta ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową tylko wówczas, gdy postępowanie podatkowe przed organami

Do skierowania kierowcy na kurs reedukacyjny wystarczające jest stwierdzenie faktu kierowania przez niego pojazdem w stanie nietrzeźwości, niezależnie od rozstrzygnięcia sądu karnego o umorzeniu postępowania, jeżeli wystąpiły okoliczności, które nie wymagają prawomocnego wyroku skazującego (art. 99 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami).

Decyzja administracyjna o umorzeniu postępowania jest ostateczna i korzysta z ochrony stabilności jak każda inna decyzja ostateczna, a jej wzruszenie może nastąpić wyłącznie w trybach nadzwyczajnych przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego. Wydanie nowej decyzji w sprawie już ostatecznie rozstrzygniętej staje się nieważne z powodu powagi rzeczy osądzonej (res iudicata).

Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym przez sąd drugiej instancji, pomimo jednoznacznego wniosku strony o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej, prowadzi do nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., jako że strona została pozbawiona możliwości obrony swoich praw.

Magazynowanie odpadów w sposób niezgodny z udzielonym zezwoleniem oraz brak prowadzenia właściwej ewidencji odpadów w procesie ich odzysku R3 stanowi podstawę do wydania zarządzenia pokontrolnego przez organy inspekcji ochrony środowiska.

W sytuacji prawomocnego oddalenia skargi przez sąd administracyjny na decyzję organu odwoławczego, wszczęcie postępowania nadzorczego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji jest bezprzedmiotowe, gdyż oznacza to, że decyzja ta nie zawiera wad prawnych uzasadniających takie działanie.

W art. 119a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) sformułowano trzy przesłanki, które muszą być spełnione łącznie, aby doszło do unikania opodatkowania: po pierwsze czynność lub czynności podjęte zostały przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej; po drugie czynności te są sprzeczne z „przedmiotem i celem” ustawy; po trzecie sposób

Art. 271 ust. 2 Prawa wodnego, w połączeniu z art. 561, do czasu wprowadzenia nowelizacji w 2023 r. nie wymagał uwzględnienia stosunku ilości pobranej wody do dostępnych zasobów wód podziemnych przy ustalaniu opłaty stałej, co oznacza, że brak uwzględnienia tego kryterium nie naruszał prawa.

Ustalanie wysokości opłaty stałej za pobór wód podziemnych według art. 271 ust. 2 Prawa wodnego dokonywane jest bez uwzględnienia stosunku ilości pobranej wody do dostępnych zasobów wód do końca 2023 roku, co zgodnie z art. 561 Prawa wodnego nie uzależnia wysokości opłaty od dostępnych zasobów, co zmieniono ustawą z 2023 roku eliminując to kryterium.

Do końca 2023 roku przy ustalaniu opłaty stałej za pobór wód podziemnych nie uwzględnia się stosunku ilości wody możliwej do pobrania do dostępnych zasobów wód podziemnych, zgodnie z przepisami przejściowymi ustawy Prawo wodne.

Przy ustalaniu wysokości opłaty stałej za pobór wód podziemnych, do końca 2023 r., nie istniał obowiązek uwzględnienia stosunku ilości możliwej do pobrania wody na podstawie pozwoleń wodnoprawnych do dostępnych zasobów wód podziemnych.