Przepisy art. 100c oraz 100d u.o.p. wstrzymują bieg terminów na załatwienie spraw cudzoziemców, uniemożliwiając stosowanie środków prawnych związanych z bezczynnością.

Uchylenie ostatecznej decyzji, która utraciła moc z przyczyn czasowych, na podstawie art. 155 k.p.a., nie jest możliwe, jeśli decyzja nie kształtuje już praw i obowiązków strony. Uchylenie decyzji nie skutkuje automatycznie uznaniem przyznanego świadczenia za nienależnie pobrane.

Zawieszenie postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest uzasadnione, jeśli służy interesowi publicznemu poprzez umożliwienie opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a decyzja organu w tym zakresie mieści się w granicach uznania administracyjnego.

Przewlekłość postępowania administracyjnego, choć stwierdzona, nie spełniała kryteriów rażącego naruszenia prawa, a naruszenia proceduralne nie wpływają na wynik sprawy, jeśli nie rzutują na zdolność sądową strony.

Przepisy art. 100c i 100d u.p.o.u. dotyczą wszystkich cudzoziemców składających wnioski o zezwolenie na pobyt rezydenta UE, nie tylko obywateli Ukrainy związanych z wojną. Zawieszenie terminów tych spraw jest powszechne.

Przepisy art. 100c i 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy wprowadzają zawieszenie biegu terminów w postępowaniach dotyczących wszystkich cudzoziemców, niezależnie od ich obywatelstwa. Stwierdzenie przewlekłości w takich sprawach nie znajduje uzasadnienia prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, iż decyzji administracyjnej, która wygasła z upływem czasu nie można uchylić ani zmienić w trybie art. 155 k.p.a. Uchwała ta odnosi się jedynie do decyzji kształtujących uprzed fundator-platforme-sytuację prawną strony w chwili wnioskowania o jej zmianę lub uchylenie.

Art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie tworzy obowiązku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów przestrzeni publicznej, a jedynie wyznacza kierunki ich rozwoju w studium, co nie uzasadnia zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie warunków zabudowy.

Decyzja o przyznaniu specjalnego zasiłku celowego na podstawie art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej zależy od uznania administracyjnego i wymaga wystąpienia 'szczególnie uzasadnionego przypadku', który musi być wyjątkowy i odbiegać od typowych trudności życiowych osób korzystających z pomocy społecznej.

Przyznanie specjalnego zasiłku celowego na podstawie art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej wymaga zaistnienia 'szczególnie uzasadnionego przypadku', który musi być dokładnie oceniony przez organy w granicach uznania administracyjnego, z uwzględnieniem zasady subsydiarności pomocy społecznej oraz ograniczonych środków publicznych.

W postępowaniu w sprawie stwierdzenia nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali przez państwowe i komunalne osoby prawne decyzja, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi

W przypadku decyzji opartych na uznaniu administracyjnym sąd administracyjny bada, czy organy administracji publicznej nie przekroczyły granic uznania oraz czy decyzja nie nosi cech dowolności, nie kwestionując jednak samego wyboru rozstrzygnięcia w ramach przyznanego ustawą luzu decyzyjnego. Pojęcie 'szczególnie uzasadnionego przypadku' z art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej musi być rozumiane

Uchwała Nr XIII/96/2019 Rady Gminy Płońsk jest nieważna częściowo, w zakresie wyznaczenia przebiegu drogi 3KDD oraz ustalenia nieprzekraczalnej linii zabudowy na działce H. P., z uwagi na naruszenie zasady proporcjonalności i prawa własności.

Przepisy art. 100c i 100d u.p.o.u. zawieszają bieg terminów na rozpatrywanie wniosków cudzoziemców, co wyklucza możliwość stwierdzenia bezczynności administracji w tych sprawach.

Zachowanie autentycznej substancji i cech zabytku, mimo częściowych zniszczeń, jest kluczowym czynnikiem przy decydowaniu o wykreśleniu obiektu z wojewódzkiej ewidencji zabytków.

Przewidziane w art. 55 ust. 9 Prawa lotniczego istotne ograniczenie wolności zabudowy wynikające z ustaleń nieogłoszonego dokumentu będącego quasi-aktem prawnym jest w sposób oczywisty niegodne z art. 2, art. 87 i art. 88 Konstytucji RP i nie może być akceptowane w demokratycznym państwie prawa. Brak ogłoszenia tego dokumentu ( odpowiedniej publikacji) wyklucza, aby mógł on być w aktualnym stanie prawnym

Przyznanie specjalnego zasiłku celowego osobom przekraczającym kryterium dochodowe wymaga zaistnienia 'szczególnie uzasadnionego przypadku', który musi odbiegać od sytuacji innych osób w trudnym położeniu; decyzja w tym zakresie oparta jest na uznaniu administracyjnym i nie każdy trudny przypadek uzasadnia przyznanie takiego zasiłku.

W sprawach przyznania specjalnego zasiłku celowego, organy administracji publicznej działające w ramach uznania administracyjnego powinny oceniać, czy występuje 'szczególnie uzasadniony przypadek', przy czym pomoc społeczna nie powinna być traktowana jako jedyne źródło utrzymania, a decyzje powinny być podejmowane w granicach posiadanych środków budżetowych.

Na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że bezczynność Wojewody Śląskiego w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy nie stanowiła rażącego naruszenia prawa z uwagi na niedopasowaną interpretację daty przybycia cudzoziemca.

Nie jest możliwe uchylenie decyzji przyznającej specjalny zasiłek opiekuńczy na podstawie art. 155 k.p.a. po jej wygaśnięciu, gdy decyzja nie kształtuje już sytuacji prawnej strony. Uchylenie decyzji w tym trybie nie prowadzi do uznania świadczeń za nienależnie pobrane.

Przepisy art. 100c i 100d ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy mają zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, zawieszając bieg terminów proceduralnych w sprawach legalizacji pobytu, co wyklucza uznanie przewlekłości postępowania.

Decyzja ostateczna, która wygasła z uwagi na upływ terminu, nie może być wzruszona w trybie art. 155 k.p.a., gdyż nie kształtuje już sytuacji prawnej strony. Rozstrzygnięcie obciążeniowe nie może być przedmiotem późniejszej modyfikacji na korzyść strony.

Decyzja organu administracyjnego ustalająca opłatę przekształceniową w wysokości nominalnej, bez uwzględnienia bonifikat, narusza zasady prawa, stanowiąc podstawę do stwierdzenia jej nieważności z powodu rażącego naruszenia art. 7 ust. 2 ustawy przekształceniowej.

Decyzja o przyznaniu specjalnego zasiłku celowego w szczególnie uzasadnionym przypadku, określonym w art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, jest oparta na uznaniu administracyjnym, co daje organom swobodę w ocenie okoliczności sprawy pod kątem ich wyjątkowości oraz zasadności przyznania wsparcia.