Obiekty budowlane należące do biogazowni, wykorzystywane do produkcji energii z biogazu, na gruncie rolnym zajętym na działalność gospodarczą, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako związane z działalnością gospodarczą.

Obiekty składające się na biogazownię, takie jak silosy, zbiorniki, zasobniki oraz inne instalacje, powinny być klasyfikowane jako budowle związane z działalnością gospodarczą, co skutkuje ich opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości, a prowadzenie biogazowni należy uznać za działalność przemysłową, a nie rolniczą.

Rażące naruszenie prawa, uzasadniające stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, wymaga oczywistości i wagi naruszenia przepisów prawa materialnego, a jedynie w okolicznościach bezspornych decyzja może być wyeliminowana z obrotu prawnego.

Przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracyjny nie zawsze oznacza przewlekłe postępowanie z rażącym naruszeniem prawa. Przewlekłość musi cechować się ciężkim naruszeniem prawa i niezasługującym na akceptację w demokratycznym państwie prawnym, aby została uznana za rażącą.

Obiekty budowlane związane z działalnością gospodarczą, w tym biogazownie, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, nawet jeśli są one wykorzystywane przez przedsiębiorcę zajmującego się produkcją rolniczą. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 3 pkt 3 i 9 Prawa budowlanego, kryterium rozgraniczającym budynki od budowli jest ich powierzchnia użytkowa

W przypadku braku możliwości przeprowadzenia pomiaru rzeczywistej masy całkowitej pojazdu i nacisków osi za pomocą urządzeń pomiarowych, organy administracyjne mogą ustalić te parametry na podstawie przedłożonych przez przewoźnika dokumentów, takich jak dowody rejestracyjne i listy przewozowe. Takie postępowanie jest zgodne z przepisami prawa, a uzyskane w ten sposób ustalenia są wystarczające do nałożenia

Kontynuacja funkcji zabudowy w obszarze analizowanym jako wymóg warunków zabudowy nie oznacza wyłącznie powielenia identycznej funkcji, lecz nie może również kolidować z istniejącymi funkcjami zabudowy, co stanowi ustawowe ograniczenie prawa zabudowy i własności zgodne z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP.

Przepis art. 59h ustaw Prawo budowlane z 1994 r. nie ma zastosowania wobec decyzji wydanej w trybie art. 42 ust. 1 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. Sprawa stwierdzenia nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie na podstawie tego przepisu ustawy Prawo budowlane z 1974 r. nie jest sprawą uregulowaną w art. 1 ustawy zmieniającej z 13 lutego 2020 r. Decyzja wydana w trybie art. 42 ust.1

Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego wydana bez skutecznego zawiadomienia wszystkich stron może być uznana za wydaną z naruszeniem prawa, nawet jeśli organ twierdzi, że dokonano obwieszczeń zgodnie z przepisami administracyjnymi.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie prowadzi automatycznie do nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest indywidualne badanie wpływu tego aktu na wydane rozstrzygnięcia administracyjne, w szczególności z uwzględnieniem art. 147 § 2 p.p.s.a.

Termin na złożenie wniosku o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej należy liczyć od dnia powzięcia wiadomości o wydaniu decyzji, a nie od dnia faktycznego zapoznania się z jej treścią.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15zze4 ust. 1 ustawy o COVID-19 oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021 r. oznacza faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej na dzień 31 marca 2021 roku, a niespełnienie tego warunku skutkuje brakiem uprawnienia do otrzymania dotacji.

Ograniczenie prawa zabudowy wprowadzone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przez uchwałę Rady Miejskiej Gminy jest zgodne z prawem, jeśli uzasadnione jest ochroną ładu przestrzennego, interesem publicznym, potrzebą ochrony środowiska oraz zgodnością z przyjętym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Jeżeli sąd drugiej instancji, w wyniku rozpoznania apelacji od wyroku uwzględniającego żądanie główne, uznaje to żądanie za niezasadne, powinien zmienić zaskarżony wyrok, oddalając żądanie główne i oznaczając zmieniony wyrok jako częściowy, oraz uchylić zawarte w nim rozstrzygnięcie o kosztach procesu. W takim wypadku sąd drugiej instancji pozostawia rozpoznanie żądania ewentualnego sądowi pierwszej

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego, który stanowił podstawę wydania rozstrzygnięcia administracyjnego, nie oznacza automatycznego stwierdzenia nieważności tego rozstrzygnięcia - wymaga wznowienia postępowania i oceny wpływu stwierdzenia nieważności aktu normatywnego na decyzje podjęte na jego podstawie.

Obsługa komunikacyjna inwestycji polegającej na budowie budynku, która nie przylega fizycznie do pasa drogowego, ale planowana jest przez zjazd z drogi krajowej, wymaga uzgodnienia z zarządcą drogi zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

Zgoda na realizację inwestycji budowlanej udzielona wcześniej może obejmować późniejsze roboty budowlane, o ile nie istnieją dowody na jej odwołanie lub zmiany, co wyklucza niewłaściwe zastosowanie przepisów dotyczących prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

W świetle prawa budowlanego, elementy takie jak transformatory i urządzenia rozdzielcze stanowią funkcjonalną całość techniczno-użytkową z siecią elektroenergetyczną, co kwalifikuje je jako budowle do celów opodatkowania.

Pojęcia 'ważnego interesu podatnika' oraz 'interesu publicznego' zawarte w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, są klauzulami generalnymi, których zakres treściowy jest zmienny i odnosi się do indywidualnej sytuacji podatnika, jednak nie mogą być używane do korekty błędnych decyzji administracyjnych.

Podstawą wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej mogą być jedynie umowy międzynarodowe, ratyfikowane i ogłoszone po wydaniu decyzji ostatecznej, które wprowadzają rozwiązania retroaktywne. Przepisy dyrektyw unijnych nie spełniają tej przesłanki wznowienia.

Spółka komandytowa nie jest zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych zaliczek na poczet zysku komplementariuszom w trakcie roku podatkowego, gdyż ustawa nie przewiduje takiego obowiązku przed ustaleniem rzeczywistego przychodu z udziału w zysku.

Zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu z drogi krajowej, jeżeli lokalizacja ta zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy o drogach publicznych oraz warunkami technicznymi określonymi w przepisach wykonawczych.

Uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej w ograniczonym zakresie wymagają, by projektowany obiekt znajdował się na terenie lub był związany z zabudową zagrodową, co musi być jednoznacznie wykazane w materiałach dowodowych. Organy administracyjne oraz sądy muszą dokładnie analizować okoliczności faktyczne, aby określić, czy inwestycja może być uznana za realizowaną na terenie zabudowy

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczeń rodzinnych wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego różnych państw członkowskich UE, pierwszeństwo mają świadczenia przyznawane przez państwo zatrudnienia lub pracy na własny rachunek jednego z rodziców, nawet jeśli drugi rodzic wraz z dzieckiem zamieszkują w innym państwie członkowskim.