Zastosowanie instytucji nadużycia prawa na podstawie normy art. 8 k.p. jest dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach i wymaga szczególnego uzasadnienia merytorycznego i formalnego. Sąd może uznać zachowanie danego podmiotu za nadużycie prawa tylko wtedy, gdy zachowanie to jest niemożliwe do zaakceptowania ze względów moralnych i zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny

Art. 103a ustawy emerytalnej jest przepisem wymuszającym dokonanie wyboru między rozwiązaniem stosunku pracy w celu pobierania emerytury a kontynuowaniem zatrudnienia u dotychczasowego pracodawcy. Wybór ten aktywizuje się dopiero w razie złożenia wniosku o to świadczenie a wymieniony w tym przepisie warunek rozwiązania stosunku pracy dotyczy zatrudnienia trwającego w dacie, w której istnieje potencjalnie

Budzący wątpliwości interpretacyjne zwrot „z wyjątkiem przypadku, gdy emerytura wojskowa (…) została obliczona według zasad określonych w art. 15a albo 18e ustawy (zaopatrzeniowej) …” użyty w art. 95 ust. 2 ustawy emerytalnej, wykładany z uwzględnieniem reguł gramatycznych, systemowych i funkcjonalnych powinien być rozumiany jako odnoszący się tylko do żołnierzy, których emerytury są obliczane na podstawie

1. Zapewnienie pracownikowi – kierowcy samochodu ciężarowego, odpowiedniego miejsca do spania w kabinie tego pojazdu podczas wykonywania przewozów w transporcie międzynarodowym nie stanowi zapewnienia mu „bezpłatnego noclegu” przez pracodawcę i tym samym nie pozbawia kierowcy roszczenia o zwrot kosztów noclegu. 2. Wysokość ryczałtu za nocleg ma pozostawać w odpowiedniej relacji do niedogodności związanych

Kondykcja w postaci nieosiągnięcia celu świadczenia (condictio ob rem lub ob causa datorum lub condictio causa data non secuta) zachodzi, gdy podstawa prawna świadczenia nie istnieje w chwili świadczenia i nie zaistnieje po jego spełnieniu, mimo oczekiwania, że wystąpi w sytuacji, w której celem świadczenia było uzyskanie ekwiwalentnego świadczenia od drugiej strony, nie będącej zobowiązaną do świadczenia

Ubezpieczony, który legalnie i w dobrej wierze nabył oraz zrealizował zasiłek chorobowy na podstawie ostatecznej decyzji organu rentowego, nie może utracić tego świadczenia z braku adekwatnej podstawy prawnej, nawet jeśli później zostanie ustalone prawo do innej emerytury z datą wsteczną. Jeśli organ rentowy nie podjął inicjatywy procesowej, aby odliczyć legalnie pobrany zasiłek chorobowy od późniejszej

Porozumienie zmieniające stanowi odrębną czynność prawną od wypowiedzenia zmieniającego i nie podlega ocenie według reguł określonych w art. 42 § 2 k.p. Zmiana umowy w drodze porozumienia stron może nastąpić z inicjatywy każdej ze stron stosunku pracy i do jej zawarcia stosuje się przepisy Kodeksu pracy oraz Kodeksu cywilnego dotyczące zawarcia umowy i wad oświadczenia woli.

Utrata zaufania do pracownika może stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, jeśli jest oparta na przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej, a nie wynika z arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń pracodawcy.

Zgodnie z art. 374 zd. 2 k.p.c. sąd odwoławczy jest związany wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej, a w przypadku braku takiego wniosku jest uprawniony do rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym w sytuacji, gdy strona skutecznie złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, stanowi wadliwość postępowania i może być zakwalifikowane jako nieważność

Zwrot „pozostawanie na stanowisku związanym ze stosowaniem lub tworzeniem prawa” należy rozumieć jako świadczenie na podstawie umowy o pracę lub innego aktu nawiązującego stosunek pracy lub stosunek służby takiego rodzaju pracy (służby), z którym jest związany obowiązek stosowania lub tworzenia prawa administracyjnego (wykonywania czynności lub zespołu czynności pozostających w związku ze stosowaniem

Pracownikowi, którego umowa o pracę wygasła na podstawie art. 51 ust. 7 pkt 3 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa, przysługuje odszkodowanie, jeśli niezłożenie mu propozycji zatrudnienia zostanie zakwalifikowane jako przejaw nierównego traktowania lub dyskryminacji (art. 67 k.p. w związku z art. 56 § 1 k.p.). „Wygaśnięcie” stosunku pracy, pomimo, że z nazwy nawiązuje

Brak zgody jednego ze współwłaścicieli nie może być podstawą do rozbiórki obiektu budowlanego na podstawie art. 48 ust. 1 P.b., bez wcześniejszej próby wdrożenia postępowania legalizacyjnego z art. 48 ust. 2 i następnych P.b., a wymóg złożenia oświadczenia o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane jest istotny w toku legalizacji obiektu, ale podlega sprawdzeniu dopiero na etapie składania dokumentacji

Wykonanie robót budowlanych przy budowie silosu nie blokuje możliwości wydania postanowienia o którym mowa w art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, a wydanie takiego postanowienia skutkuje rozpoczęciem biegu terminu do wydania przez organy administracji kolejnych rozstrzygnięć w sprawie, o których mowa w art. 48 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane.

Organy nadzoru budowlanego nie są uprawnione do ustalania warunków zabudowy ani kierowania się zasadą dobrego sąsiedztwa, co jest kompetencją organów gminy.

Możliwe jest umieszczenie w planie miejscowym przepisów, z których wynikać będzie zakaz zabudowy budynkami, nawet jeśli nie wyznaczono w nim linii zabudowy, o ile takie rozwiązanie jest zgodne z faktycznym wyłączeniem obszaru z zabudowy. Jednocześnie niewyznaczenie linii zabudowy nie przeszkadza w realizacji funkcji usługowej działki, o ile jej wykorzystanie jest zgodne z przeznaczeniem w studium.

Organ planistyczny przy tworzeniu planu miejscowego powinien uwzględnić konieczność zapewnienia dostępu do drogi publicznej dla terenów przeznaczonych pod zabudowę, a jeśli nie widzi takiej możliwości, powinien rozważyć alternatywne rozwiązania, takie jak zmiana lokalizacji terenów inwestycyjnych.

Interpretacja art. 29 ust. 2 ustawy o drogach publicznych oraz art. 11f ust. 1 pkt 8 lit. h specustawy drogowej wskazuje na to, że zjazdem istniejącym jest tylko zjazd wybudowany zgodnie z prawem, co nie oznacza obowiązku budowy zjazdu na każdą nieruchomość położoną przy drodze, która dotychczas takiego zjazdu nie miała urządzonego.

Skoro postępowanie o wydanie decyzję ZRID zostało przeprowadzone zgodnie z wymogami specustawy drogowej, to nie można zarzucać naruszenia prawa własności gdyż ograniczenie prawa własności przyświecające tej ustawie odbyło się zgodnie z regułami w niej zawartymi.

Zgodnie z art. 139 k.p.a. organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Przepis art. 139 k.p.a. nie ma zastosowania przy rozpatrywaniu sprawy przez organ pierwszej instancji w postępowaniu toczącym się w następstwie kasacyjnej decyzji organu odwoławczego wydanej na podstawie art. 138

Wykonanie robót budowlanych przy budowie placu składowego nie przeszkadza w wydaniu postanowienia zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, które nie tylko uniemożliwia kontynuowanie inwestycji, ale także rozpoczyna bieg terminu do wydania kolejnych rozstrzygnięć przez organy administracji zgodnie z art. 48 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane.

Nietezowane

Pojęcie kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu należy traktować szeroko, zgodnie z wykładnią systemową, która każe rozstrzygnąć wątpliwości na rzecz uprawnień właściciela lub inwestora, przy jednoczesnym zachowaniu zasady wolności zagospodarowania terenu, ograniczonej jedynie przepisami prawa. Kontynuacja funkcji nie oznacza tożsamości, lecz umożliwia uzupełnianie funkcji istniejącej

Organ udzielający pozwolenia na budowę musi weryfikować projekt budowlany pod kątem kompletności, w tym wymogów techniczno-budowlanych związanych z zagospodarowaniem terenu. Jeśli projekt zakłada budowę obiektów, które wpłyną na lokalizację, odległość i zacienienie istniejącej zabudowy, to organ musi również weryfikować analizę przesłaniania i nasłonecznienia, która jest integralną częścią projektu

Art. 146 § 1 K.p.a., pozwalający na podważenie decyzji w postępowaniu wznowieniowym w okresie 5 lat nie narusza zasady proporcjonalności z art. 31 ust. 3 Konstytucji, ani też nie odbiera prawa do zaskarżenia decyzji wbrew art. 78 ustawy zasadniczej.