Termin z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT przepisu ma zastosowanie w tych przypadkach, w których podatnik nie obniżył podatku należnego o naliczony, choć mógł tak uczynić, bo zezwalał mu na to stan prawny. Nie ma natomiast zastosowania tam, gdzie ustawa o VAT, wskutek wadliwej implementacji przepisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości

Organ egzekucyjny jest związany stanowiskiem wierzyciela co do zarzutów opartych na art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 u.p.e.a.

Stanowisko, zmierzające do pozbawienia byłego sędziego prawa do zasiłku chorobowego w związku z niezdolnością do pracy, trwającą po ustaniu stosunku służbowego, nie tylko pozostawałoby w sprzeczności z art. 6 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ale stanowiłoby także nieuzasadnioną dyskryminację tej grupy zawodowej, naruszając konstytucyjną

Termin zawarty w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz o zmianie niektórych innych ustaw dający okres 2 lat na założenie gminnej ewidencji zabytków ma charakter instrukcyjny, a ustawodawca nie określił konsekwencji prawnych jego przekroczenia. Jeżeli więc obiekt budowlany znajdował się w wykazie zabytków nieruchomych przekazanym

W drodze zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. można kwestionować kompletność uzasadnienia, a nie jego prawidłowość merytoryczną. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, jeżeli uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala

Art. 90 ustawy o systemie oświaty kreuje pomiędzy jednostką samorządu terytorialnego właściwą do wypłaty dotacji a osobą prowadząca palcówkę niepubliczną uprawnioną do otrzymania takiej dotacji stosunek cywilnoprawny odpowiadający cechom zobowiązania w rozumieniu art. 353 § 1 k.c.

Dla oceny czy konkretny podmiot sprzedający działki funkcjonuje w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., nie mają znaczenia same intencje, jakimi kieruje się ów podmiot nabywając i następnie sprzedając nieruchomość, ani jakie potrzeby są w ten sposób zaspokajane. Kluczowe znaczenie mają przede wszystkim obiektywne, a nie subiektywne przesłanki pozwalające odróżnić

Zmiana właściciela nieruchomości, nawet w trybie art. 999 k.p.c., nie powoduje bezprzedmiotowości decyzji nakazującej rozbiórkę, ponieważ w dalszym ciągu istnieje przedmiot obowiązku, jak i podmiot, który może ten obowiązek wykonać. Postanowienie art. 1000 § 1 k.p.c. nie dotyczy obowiązków o charakterze rzeczowym wynikających z treści decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego, która nie zawiera

Jeżeli chodzi o pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ma ono obiektywny charakter, co oznacza, że działalność tę ocenia się per se, niezależnie od jej celów lub rezultatów.

Jak wynika z literalnej wykładni 19 ust. 4 u.ś.o.z. na jego podstawie określa się wynagrodzenia tylko w sytuacji gdy świadczeniodawcę w ogóle nie łączy umowa z Narodowym Funduszem Zdrowia.

Odliczenie przez podatnika podatku dochodowego właściwego dla osób prawnych kwot wypłaconych wspólnikom dywidend od podstawy opodatkowania podatkiem kapitałowym nie stanowi przewidzianego w art. 20 ust. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1997 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) powodu nie stosowania zwolnienia podatkowego z art. 20 ust. 3 wymienionej ustawy

W celu spełnienia podstawy wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., ujawnione okoliczności faktyczne muszą mieć istotne znaczenie dla sprawy, charakteryzować się przymiotem nowości, istnieć w dniu wydania decyzji ostatecznej i być nieznane organowi wydającemu tę decyzję. Istotna dla wyniku sprawy okoliczność faktyczna, udokumentowana np. dowodem znajdującym się w aktach sprawy

Pojęcie "ostateczności" nie zostało zdefiniowane w przepisach u.p.e.a., ale poprzez odesłanie zawarte w art. 18 u.p.e.a., znajduje tu odpowiednie zastosowanie art. 16 k.p.a. W przepisie tym ustawodawca wyróżnia decyzje "ostateczne", tj. takie od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (§ 1). Decyzji ostatecznej służy tzw. domniemanie legalności

Celem wprowadzenia zmian w art. 359 k.c., obowiązujących od 20 lutego 2006 r. była przede wszystkim ochrona dłużników przed ustaleniem w umowach nadmiernej wysokości odsetek. Jest to argument decydujący dla sposobu wykładni tego przepisu, którego stosowanie nie może być ograniczone wyłącznie do odsetek, których zarówno źródło, jak i wysokość wynika z umowy.

Nie można również przyjąć, że na przeszkodzie w wytoczeniu przez syndyka powództwa z art. 293 § 1 k.s.h. stoi art. 228 pkt 2 tej ustawy, zgodnie z którym uchwały wspólników wymaga postanowienie dotyczące roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej przy zawiązaniu spółki lub sprawowaniu zarządu albo nadzoru. Po ogłoszeniu upadłości wspólnicy zaś nie mogą takiej uchwały podjąć, a nie może, zdaniem Sądu

Wykładnia art. 124 § 2 k.c. wiąże ponowne rozpoczęcie biegu przedawnienia z zakończeniem postępowania, jednak dotyczy to sytuacji, w której postępowanie toczy się na rzecz uprawnionego.

Naruszenie interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. oznacza istnienie związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków podmiotu skarżącego, wynikających z norm prawa materialnego, a zaskarżoną uchwałą rady gminy. Skarga na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis, gdyż podstawą zaskarżenia jest niezgodność uchwały z prawem (naruszenie obiektywnego porządku

Umowa o dzieło i umowa zlecenia należą do umów o świadczenie usług, jednak ich zakresy są odrębne. Niewątpliwie każda umowa o dzieło należy do kategorii umów rezultatu, jednak nie każda umowa rezultatu może być podporządkowana przepisom umowy o dzieło. Ponieważ umowa zgodna z wolą stron nie może być sprzeczna z ustawą (art. 58 § 1 k.c), przeto swoboda stron przy zawieraniu umowy nie jest nieograniczona

Przez rozbieżności w orzecznictwie sądów, uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, należy rozumieć istnienie zróżnicowanych albo sprzecznych rozstrzygnięć w sprawach o takich samych lub bardzo podobnych stanach faktycznych, w których mają zastosowanie te same przepisy prawne, wyłożone lub zastosowane w sposób prowadzący do wydania odmiennych orzeczeń albo innych decyzji procesowych

Skoro przedmiotem prawomocności materialnej jest ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego doprowadziły, to sąd przy wydaniu wyroku nie jest związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku.

Art. 27g ust. 1 u.p.d.o.f. nie ma zastosowania do określenia wysokości należnej zaliczki od dochodu uzyskiwanego w trakcie roku podatkowego. Przepis ten ma natomiast niewątpliwie znaczenie, jeżeli chodzi o określenie wysokości podatku należnego za dany rok podatkowy, a w konsekwencji o określenie relacji między wysokością zaliczek a wysokością podatku. Należy również zauważyć, że jakkolwiek zaliczka

Art. 87 ust. 2 zdanie drugie u.p.t.u., przyznając organowi podatkowemu prawo do przedłużenia terminu zwrotu, wiąże to prawo ze zwrotem zadeklarowanym przez podatnika za konkretny okres rozliczeniowy i tym samym organ podatkowy zobowiązany jest wykazać, że istnieją okoliczności przemawiające za potrzebą dodatkowej weryfikacji zasadności zwrotu podatku za tenże okres rozliczeniowy i to rezultat tej weryfikacji

Art. 7 ust. 1 u.p.t.u., definiując dostawę towarów, kładzie akcent na ekonomiczny charakter tej czynności. Wskazuje, że chodzi o przeniesienie prawa do rozporządzania towarami "jak właściciel", przy czym pośrednik, jako tzw. zastępca bezpośredni, działa w imieniu i na rachunek zastępowanego, podczas gdy tzw. zastępca pośredni (np. powiernik) działa wprawdzie na rachunek zastępowanego, ale "w imieniu

Artykuł 141 § 4 P.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Ponadto, aby zarzut taki mógł stanowić samodzielną podstawę skargi kasacyjnej, wskazana wada uzasadnienia musi być na tyle istotna, że uniemożliwia kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku. Zarzut