Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towarów i usług u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i usługi i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów

Zarówno z przepisów Ordynacji podatkowej jak i u.p.d.o.f. nie da się wywieść twierdzenia, że organ podatkowy jest zobowiązany do oszacowania kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy podatnik zaniedbuje swoje obowiązki w zakresie dokumentowania zdarzeń gospodarczych. To stronę skarżącą obciążał obowiązek przedłożenia wiarygodnych dowodów dokonywanych transakcji, zarówno w odniesieniu do nabywanego

Metoda przewidziana w MSR 2 dla potrzeb obliczenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia jest kategorią zupełnie odrębną od ewidencji rachunkowej, o której mowa w art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. Nie ma żadnych podstaw prawnych, by te dwie instytucje przewidziane przepisami prawa utożsamiać. Żaden przepis ustawy podatkowej nie przewiduje możliwości kształtowania kosztów uzyskania przychodów poprzez tą metodę

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że postanowienie zawierające opinię, o której mowa w art. 93 ust. 4 u.g.n., jest częścią postępowania o zatwierdzenie podziału nieruchomości, a jednocześnie organ wydający decyzję zatwierdzającą podział nieruchomości jest związany opinią w postanowieniu tym zawartą. Oznacza to, że treść postanowienia opiniującego przesądza o rozstrzygnięciu

Istotne naruszenie przepisu może co do zasady stanowić zarzut kasacyjny tylko, jeśli sąd administracyjny dopuści dowód uzupełniający z dokumentu a skarżący stoi na stanowisku, że zastosowane przez ten sąd kryteria oceny wiarygodności dopuszczonych dowodów były oczywiście błędne.

Przepisy art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie wykluczają opcji przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na stałe, jednak należy wziąć pod uwagę również przepisy dotyczące konwersji renty w emeryturę (na przykład art. 24a ust. 1 i 2, art. 27a oraz 101a), jak również unormowanie z art. 13 ust. 3 ustawy.

Wykładnia prawa obejmuje prawo materialne, jak i prawo procesowe, z tym, że sąd nie jest związany oceną sądu kasacyjnego co do stanu faktycznego sprawy, albowiem ocena ta nie jest wykładnią przepisów prawa.

Użyczenie jako stosunek o charakterze zobowiązaniowym, nie wiąże się z prawem do gruntu, daje jedynie prawo do używania, w tym przypadku nieruchomości.

Istota deklaratoryjności wynika z przesłanki odpowiedniego upływu czasu, od którego uzależnione jest nabycie własności w drodze zasiedzenia, w tym kontekście orzeczenie jest deklaratoryjne a nie konstytutywne.

Udzielenie szczególnej pomocy przewidzianej przez rząd na mocy tego rozporządzenia zostało uzależnione od przysługiwania świadczenia pielęgnacyjnego regulowanego ustawą o świadczeniach rodzinnych. Założeniem ustawodawcy było, by pomoc dodatkowa w ramach rządowego programu mogła być przyznana jedynie tym osobom, którym przysługuje uprawnienie do świadczenia pielęgnacyjnego.

Ocena trafności podejmowanych przez organ czynności w kontekście rozważenia istnienia interesu publicznego, z jakim ustawa wiąże możliwość udzielenia informacji przetworzonej, pozostaje poza zakresem rozpoznania sprawy ze skargi na bezczynność organu. Kwestia ta bowiem jest elementem merytorycznych rozważań nakierowanych na przedmiot udzielenia, bądź odmowy udzielenia informacji publicznej w żądanym

Podkreślić przy tym należy, że w decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości na rzecz inwestora musi zostać jednoznacznie, poprzez zaznaczenie na odpowiedniej mapie, wskazany przebieg inwestycji przez nieruchomość, jak i zakres uszczuplenia władztwa właściciela.

Orzekanie w ramach uznania administracyjnego nie oznacza dowolności organu w rozstrzyganiu sprawy. Organ jest związany przesłankami wskazanymi przepisami materialnymi, stanowiącymi podstawę orzekania oraz procesowymi, zgodnie z którymi wystąpienie tych przesłanek musi wykazać.

Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a charakter naruszenia prawa powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa i powinna ulec wyeliminowaniu z obrotu prawnego. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób

Przyjmuje się, że za brak formalny podlegający usunięciu można uznać tylko zupełny brak wskazania okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Brak wskazania we wniosku o przywrócenie terminu jakichkolwiek przyczyn uchybienia temu terminowi uzasadnia wezwanie do uzupełnienia braków pism, a ich nieuzupełnienie uzasadnia pozostawienie pisma bez rozpoznania.

Obiektem małej architektury nie jest altana ogrodowa, jak wynika z orzecznictwa.

NSA podkreśla, że zasada informowania stron na gruncie Kodeksu postępowania administracyjnego stanowi generalną dyrektywę postępowania, zaś spoczywający na organie obowiązek informacyjny nie wyczerpuje się poprzez określoną z góry liczbę udzielonych pouczeń, lecz aktualizuje się w każdym przypadku, gdy strona mogłaby ponieść szkodę z powodu nieznajomości prawa lub nieotrzymania informacji na temat

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym trafnie zwraca się uwagę, że opuszczenie lokalu mieszkalnego wynikające z wykonania orzeczenia nakazującego eksmisję jest opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, uzasadniającym wydanie decyzji o wymeldowaniu osoby eksmitowanej.

Nie ulega wątpliwości, że przekształcenie użytkowania wieczystego we własność nie może nastąpić wbrew prawu podmiotowemu bezpośredniemu, takiemu jak własność. Wykluczone byłoby pozytywne i skuteczne dla wnioskodawcy lub jego następcy prawnego rozpatrzenie wniosku dekretowego, w przypadku, gdyby osoba trzecia nabyła własność nieruchomości.

W ocenie NSA rozpatrzenie przez organ wniosku skarżącej poprzez udzielenie informacji, pomimo że czynność ta została podjęta z naruszeniem przewidzianego terminu, wyłącza możliwość uwzględnienia rozpoznawanej skargi na bezczynność. Sąd nie może zobowiązać organu do określonego działania, które przed dniem orzekania zostało już podjęte.

Z generalnej zasady postępowania administracyjnego wynika, że w prawie administracyjnym nie obowiązuje zasada nieznajomość prawa szkodzi, a wobec tego na organ nałożony jest obowiązek dbania o to, aby nieznajomość prawa nie przyniosła uszczerbku stronom postępowania.

Oznacza to, że ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem ponownego rozpoznania przez ten sąd oraz organ administracji publicznej, będą one obowiązane podporządkować się ocenie prawnej wyrażonej w uzasadnieniu poprzednio wydanego wyroku, jeżeli nie zostanie on uchylony, nie ulegnie istotnej zmianie stan faktyczny sprawy lub zmianie nie ulegną przepisy prawa.

Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna (co należy podkreślić) dotyczy strefy faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych

Rozstrzygnięcie w sprawie przyznania specjalnego zasiłku celowego wydawane jest w ramach uznania administracyjnego. Uznanie to, choć jest uprawnieniem organu administracyjnego do wyboru rozstrzygnięcia sprawy, to nie pozwala mu jednak na pełną dowolność w orzekaniu.