Roboty budowlane niewymagające pozwolenia na budowę nie są objęte obowiązkiem uprzedniego uzyskania decyzji o warunkach zabudowy. Wprawdzie nie dotyczy to zmiany zagospodarowania terenu, ale odnosi się do zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego, gdyż brak jest podstaw do wyłączeń w tym zakresie. Należy w związku z tym przyjąć, że w oparciu o przepis art. 59 ust. 1 i art. 50 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p

Przy wykładni pojęcia wydania decyzji przyznającej prawo do świadczenia z zaopatrzenia emerytalnego "z rażącym naruszeniem prawa" (art 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) należy uwzględniać zasadę zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa (art. 2 Konstytucji RP) oraz kryteria sądowej oceny ponownego postępowania w sprawie o prawo do emerytury lub renty albo ich wysokości wynikające z art. 1 Protokołu

Art. 151 § 5 k.p. nie stanowi podstawy prawnej pracownika do dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych. Świadczenie to przysługuje pod warunkiem porozumienia się stron co do dopuszczalnej liczby godzin pracy ponad określony w umowie wymiar czasu pracy, przy czym obowiązek stosownego umownego ustalenia obciąża obie strony. Wynika stąd, że w razie braku porozumienia stron w tym zakresie dodatek pracownikowi

Zarzut błędnego ustalenia wysokości oprocentowania od nadpłaconego podatku można podnosić w toku postępowania podatkowego prowadzonego w przedmiocie nadpłaty. Tymczasem analiza akt sprawy wskazuje, że spółka domagając się zwrotu odsetek od nadpłaty w podatku od nieruchomości, w istocie domaga się weryfikacji ostatecznego postanowienia z dnia 1 sierpnia 2006 roku. Działanie takie jest niedopuszczalne

Przepis art. 180 § 1 O.p. realizuje koncepcję otwartego postępowania dowodowego. Wyklucza on stosowanie formalnej teorii dowodów polegającej na twierdzeniu, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie ściśle określonymi środkami dowodowymi bądź też przez tworzenie nowych reguł korzystania ze środków dowodowych.

Konsekwencją kontrolowania działalności administracji publicznej pod względem zgodności jej działań z prawem jest nadanie sądowi administracyjnemu ustawowo określonych kompetencji określonego zachowania się w przypadku uwzględnienia rozpoznanej skargi, o charakterze kasatoryjnym. Oznacza to, że sprawa której przedmiot związany jest z działalnością określonego organu administracji publicznej, co do

Art. 1 § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych wyznacza jedynie ramy sądowej kontroli administracji publicznej. Nie określa natomiast reguł postępowania sądowoadministracyjnego, albowiem te zawarte są w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Dla oceny zdolności podmiotu do wniesienia o stwierdzenie nieważności aktu niezbędnym jest odniesienie się do treści art. 28 k.p.a. zgodnie z którym stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Skoro skargę składa się do sądu administracyjnego za pośrednictwem organu, to także wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi winien być złożony za pośrednictwem organu. Tym samym także termin złożenia wniosku o przywrócenie terminu który nadano bezpośrednio do sądu administracyjnego liczony być powinien od daty nadania pisma przez sąd.

Podstawą orzekania sądu jest materiał dowodowy zgromadzony w toku całego postępowania przed organami i przed sądem. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza jedynie to, że sąd nie może wyjść poza materiał znajdujący się w aktach sprawy.

Nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z treści art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności, jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy.

Dla potrzeb wykładni i stosowania Dyrektywy w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej interpretacja "historycznych" celów Dyrektywy nie może wpłynąć na interpretację Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym po przystąpieniu tego państwa do Unii.

1. Przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT ma charakter przepisu prawa materialnego określającego podatkowoprawne obowiązki wskazanych w nim podmiotów, których realizacja następuje w warunkach określonych tym przepisem. Przepis ten nie stanowi natomiast o kompetencjach organów podatkowych a w szczególności nie stanowi podstawy do kwestionowania w formie decyzji wysokości zobowiązania podatkowego. 2. Zakres

Podatnik, któremu urząd ustalił kwotę do zapłaty za wykonane ksero akt po cenie wyższej niż w punktach kserograficznych, nie może skutecznie zaskarżyć takiej czynności.

O ile pomijanie pełnomocnika strony w toku postępowania, poprzedzającego wydanie decyzji, może stanowić na podstawie art. 240 § 1 pkt 4 O.p. przesłankę wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, to jednak samo doręczenie decyzji z pominięciem ustanowionego pełnomocnika nie może skutkować uznaniem, że decyzja weszła do obrotu prawnego. Zgodnie z art. 212 O.p. organ podatkowy jest

O ile pomijanie pełnomocnika strony w toku postępowania poprzedzającego wydanie decyzji może stanowić na podstawie art. 240 § 1 pkt 4 O.p. przesłankę wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, to samo doręczenie decyzji z pominięciem ustanowionego pełnomocnika nie może skutkować uznaniem, że decyzja weszła do obrotu prawnego. Zgodnie z art. 212 O.p. organ podatkowy jest związany

W sytuacji, gdy sąd kasacyjny przesądzi, w związku z zarzutami skargi kasacyjnej, że w odniesieniu do konkretnych ustaleń faktycznych przepisy postępowania nie zostały naruszone, to ocena taka, będąca konsekwencją wykładni określonych przepisów postępowania, jest w sprawie wiążąca, a jej uwzględnienie przez sąd pierwszej instancji nie może być zasadnie kwestionowane skargą kasacyjną.

Stosownie do treści art. 194 § 1 pkt 3 p.p.s.a. zażalenie na postanowienie o odmowie zawieszenia postanowienia jest niedopuszczalne.

Wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji ostatecznej mogło nastąpić jedynie poprzez zastosowanie odpowiednich trybów nadzwyczajnych lub na skutek zastosowania określonych przepisów intertemporalnych. Dopóki jednak decyzja o przyznaniu uprawnienia nie zostanie wyeliminowana z obrotu w sposób przewidziany prawem, będzie ona wywoływać skutek wiążący trwale podmioty i strony zainteresowane ich rozstrzygnięciem

Tożsamość elementów podmiotowych to tożsamość podmiotu będącego adresatem praw lub obowiązków, a tożsamość przedmiotowa to tożsamość treści tych praw i obowiązków oraz ich podstawy prawnej i faktycznej.

Jeżeli inwestor ma zamiar na terenie rodzinnych ogrodów działkowych budować inny obiekt, niż te które są zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 4 prawa budowlanego dozwolone, powinien wystąpić z wnioskiem do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej o wydanie pozwolenia na budowę. Ponieważ powyższy przepis stanowi wyjątek od ogólnej zasady, nie może być interpretowany w drodze wykładni rozszerzającej

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy o VAT z 1993 r. należy interpretować w taki sposób, że faktura nieodzwierciedlająca rzeczywiście dokonanej czynności przez jej wystawcę, która rodziłaby u niego obowiązek podatkowy, nie daje odbiorcy tej faktury prawa do odliczenia określonej w niej kwoty jako podatek, nawet gdy pozostaje on w dobrej wierze, że wszedł w posiadanie towaru wykazanego na fakturze na podstawie

Odnosząc się do niekonstytucyjności § 48 ust. 4 pkt 5 lit a rozporządzenia z 22 marca 2002 r. oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia z 27 kwietnia 2004 r. podnieść należy, że przepisy te stanowią niejako dopełnienie treści art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993 r. oraz art. 86 ust. 1 i2 ustawy o VAT z 2004 r., a ich wyeliminowanie z obrotu prawnego, nie spowodowałoby, że kwestionowane przez organy

Powiązania treściowe pomiędzy wskazanymi wyżej przepisami a art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu wykluczają możliwość uzgodnienia projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy, jeśli decyzja taka nie może zostać wydana z przyczyn wskazanych w art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy. Określona w nim sytuacja zakłada, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku, gdy teren nie wymaga