Art. 34 § 4 u.p.e.a. nie stanowi samodzielnej podstawy umorzenia postępowania egzekucyjnego w administracji.

Organ podatkowy oceniając wiarygodność i moc dowodów nie jest ograniczony kryteriami formalnymi ustalającymi wartość poszczególnych dowodów, tylko dokonuje jej na podstawie własnego przekonania, opartego na wszechstronnym rozważeniu całego zebranego materiału dowodowego.

Prawo do znaku towarowego może być wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a następnie amortyzowane zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., gdy jest nie tylko faktycznie wykorzystywane, przez oznaczenie towarów i usług znakiem towarowym ale przede wszystkim prawnie przejęte do używania jako prawo, bowiem pod pojęciem prawa do znaku towarowego mieszczą się tylko podmiotowe

Zgromadzone np. w postępowaniu karnym dowody w postaci zeznań świadków i włączone do postępowania podatkowego mogą zostać w tym postępowaniu ocenione jak każdy inny dowód, nawet w sytuacji, gdy podatnik nie brał udziału w postępowaniu karnym.

Dla wznowienia postępowania niewystarczające jest samo stwierdzenie, że strona nie brała w nim udziału, ale konieczne jest wskazanie przez stronę swego braku zawinienia.

Termin do wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4246 k.p.c.) nie podlega przywróceniu na podstawie art. 168 § 1 k.p.c. odrzucił skargę.

Z treści przepisów art. 23 § 3 i art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej nie wynika, że, tak jak to określa autor skargi kasacyjnej, ustawodawca określił kolejność wymienionych metod, a ta okoliczność determinuje wybór konkretnej metody.

Autonomiczne rozumienie użytych w art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady UE nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. WE 2001 L, nr 12, s. 1 ze zm.) pojęć „czyn niedozwolony”, „czyn podobny do czynu niedozwolonego”, „roszczenia wynikające z takich czynów” uzasadnia objęcie zakresem tej regulacji odpowiedzialności członków

Z treści art. 23 § 3 i art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej nie wynika, że ustawodawca określił kolejność wymienionych metod, a ta okoliczność determinuje wybór konkretnej metody.

Z treści przepisów art. 23 § 3 i art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej nie wynika, że ustawodawca określił kolejność metod oszacowania, a ta okoliczność determinuje wybór konkretnej metody.

Decydując się na którąś z sześciu podanych przepis art. 23 § 3 O.p. metod, jak też stosując inną, ustaloną przez siebie, wobec niemożności zastosowania żadnej z nazwanych (art. 23 § 4) organ obowiązany jest wybór ten uzasadnić.

Obowiązek podatkowy nie powstanie, jeśli nie ma możliwości stwierdzenia, czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka była jego wartość.

Zarejestrowanie umowy przez Urząd Komitetu Integracji Europejskiej (§ 6 ust. 1 w związku z ust. 3 i 4 rozporządzenia MF w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 27 kwietnia 2004 r.) jest decyzją o charakterze konstytutywnym, ale skuteczna ex tunc, tzn. od chwili zawarcia umowy. Zatem w odniesieniu do stron umowy o roboty budowlane obowiązywała stawka VAT w

Zwrócić należy uwagę na wyraźnie ograniczoną, prawną kompetencję kuratora osoby prawnej (verba legis: "postaranie się niezwłocznie o powołanie organów osoby prawnej, a w razie potrzeby o jej likwidację" (art. 42 § 2 k.c.). W związku z tym kurator ustanowiony na podstawie art. 42 § 1 k.c. nie mógłby występować jako organ osoby prawnej (art. 38 k.c.) w toczącym się postępowaniu. Nie był zresztą ustanowiony

Różnice pomiędzy notarialnym tytułem egzekucyjnym sporządzonym w Niemczech (art. 794 § 1 pkt 5 niemieckiego kodeksu postępowania cywilnego) i notarialnym tytułem egzekucyjnym w rozumieniu art. 777 § 1 pkt 4-5 k.p.c. nie oznaczają , że wykonanie niemieckiego tytułu egzekucyjnego w Polsce byłoby sprzeczne z polskim porządkiem prawnym (art. 27 i 50 konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych

Wspólnicy spółki komandytowej posiadającej siedzibę w Polsce są podatnikami podatku dochodowego zgodnie z przepisami polskiego prawa podatkowego.

Wspólnicy spółki komandytowej posiadającej siedzibę w Polsce są podatnikami podatku dochodowego zgodnie z przepisami polskiego prawa podatkowego.

Podstawą przyjęcia bezprawności zachowania po stronie pozwanej może stanowić naruszenie przez nią, wynikającego z zasad współżycia społecznego oraz reguł bezpiecznego i ostrożnego postępowania, obowiązku należytej dbałości o utrzymanie posiadanej przez nią nieruchomości w takim stanie, który nie stwarzałby zagrożenia dla bezpieczeństwa korzystających z niej osób trzecich.

Do partnerów z konkubinatu nie mogą być stosowane przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego odnoszące się do osób pozostających w związku małżeńskim. Jednak nie można wykluczyć w konkretnych okolicznościach sprawy, że stosunki majątkowe pomiędzy konkubentami mogły być ukształtowane w ten sposób, że gospodarowali oni "ze wspólnego portfela", nie rozliczając wnoszonych dochodów i ponoszonych wydatków

Odpowiedzialność podatkowa członka zarządu spółki kapitałowej - tak samo jak i wszystkich innego rodzaju osób trzecich wymienionych w rozdziale 15 działu III O.p. - jest odpowiedzialnością za zaległości podatkowe, co wyraźnie wynika z art. 107 § 1 O.p., a także art. 116 § 1 O.p. to jednak z wyraźnej woli ustawodawcy decydujący dla powstania odpowiedzialności podatkowej w tym wypadku jest moment powstania

Sporządzenie odpowiedzi na zażalenie nie jest obowiązkowe, jeżeli więc pełnomocnik z urzędu opracowuje taką odpowiedź, to powinien zawrzeć w niej rozważania prawne, przekonując do swoich racji i zgłoszonych wniosków. Jeśli tego nie czyni, a jedynie wnosi o oddalenie zażalenia, to nie udziela pomocy prawnej i nie może domagać się z tego tytułu przyznania kosztów od Skarbu Państwa.

Nieobecność w pracy pracownika, który nie stawia się do pracy, samodzielnie "udzielając sobie" zwolnienia od pracy, na które pracodawca nie wyraził zgody, jest nieobecnością nieusprawiedliwioną, która może uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy.

Niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy przez zobowiązanego oznacza nie zawarcie przez niego, z przyczyn leżących po jego stronie, ważnej umowy lub nie posiadanie ważnej umowy, jeśli zawrzeć ją miał poprzednik prawny ze skutkami dla zobowiązanego. Brak posiadania takiej umowy może być spowodowane niezgodnym z porządkiem prawnym zachowaniem zobowiązanego, który albo umyślnie, albo nieumyślnie, czyli

Wydanie towaru przez przewoźnika nieustalonym osobom nieuprawnionym do odbioru stanowi zaginięcie towaru w rozumieniu art. 13 ust. 1 zdanie drugie konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. (załącznik do Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, sprost.: Dz.U. z 1995 r. Nr 69, poz. 352).