Stacje transformatorowe stanowią całość techniczno-użytkową linii elektroenergetycznych przesyłowych i rozdzielczych podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w 2002 r. na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 7a ust. 1 u.p.o.l.

Reklama wiąże się z zamiarem utrwalenia w świadomości kontrahenta, choćby potencjalnego, reklamowanej firmy lub jej produktu, natomiast reprezentacja polega na działaniach zmierzających do podniesienia prestiżu firmy u jej kontrahentów. Tak więc to, co promuje logo danej firmy, jest reklamą, natomiast to, co przy wykorzystaniu logo innych firm ma służyć dobremu wizerunkowi własnej firmy, należy do

W skardze kasacyjnej nie można skutecznie stawiać zarzutu nietrafnego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy z jej uzasadnienia wynika, że zdaniem skarżącego wadliwie został ustalony stan faktyczny.

Jeżeli dany budynek wykracza poza jego ustawowo określone elementy, bo wypełniono go urządzeniami energetycznymi, kubaturowo zajmującymi jego przestrzeń w znacznym stopniu, to wówczas przestaje być budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Budynek taki staje się obiektem budowlanym funkcjonalnie tworzącym całość gospodarczą, ze wszystkimi cechami budowli. W tym właśnie znaczeniu omawiany

Stacje transformatorowe stanowią całość techniczno-użytkową linii elektroenergetycznych przesyłowych i rozdzielczych podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w 2001 r. na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 7a ust. 1 u.p.o.l.

Obiekt budowlany stacji transformatorowej jest budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od jej wartości.

Niepełne, a więc wadliwe ustalenie stanu faktycznego nie może służyć prawidłowej jego subsumcji do odpowiednich norm prawa materialnego. Dopiero gdy stan faktyczny ustalony zostanie z zachowaniem dyrektyw płynących z art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, będzie można ocenić, w jaki sposób skonfrontowano stan faktyczny z normami prawa materialnego, a więc czy dokonano prawidłowej,

Specyfika skargi na bezczynności polega na tym, że nie kontroluje się danego aktu administracyjnego, a jedynie działanie organów w związku z obowiązkami nałożonymi na nie przez ustawodawcę. Porównuje się więc przebieg postępowania z punktu widzenia spełnienia obowiązków i zachowania terminów narzuconych organom przez prawo. Rozstrzyganie spraw administracyjnych jest bowiem nie tylko uprawnieniem organów

Jeżeli dany budynek wykracza poza jego ustawowo określone elementy, bo wypełniono go urządzeniami energetycznymi, kubaturowo zajmującymi jego przestrzeń w znacznym stopniu, to wówczas przestaje być budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Budynek taki staje się obiektem budowlanym funkcjonalnie tworzącym całość gospodarczą, ze wszystkimi cechami budowli. W tym właśnie znaczeniu obiekt budowlany

Wydanie decyzji bez podstawy prawnej ma miejsce w sytuacji, gdy w systemie obowiązującego prawa brak jest przepisu upoważniającego organ administracji publicznej do rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej w drodze decyzji.

Przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być precyzyjne, gdyż - z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej - Naczelny Sąd Administracyjny może uwzględnić tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej jako naruszone. Nie jest natomiast władny badać, czy sąd administracyjny pierwszej instancji nie naruszył innych przepisów.

Powszechność opodatkowania oznacza opodatkowanie wszystkich podatników danym podatkiem na tych samych zasadach, z czego wynika również, że zasady wygasania poprzez przedawnienie wierzytelności wynikających z obowiązku podatkowego w danym podatku powinny być określone dla wszystkich podatników danego podatku w sposób jednolity.

Organy nie mogą wybiórczo, zasłaniając się nie zrealizowanymi uprawnieniami podatnika, dobierać sobie te elementy, które w rozstrzygnięciu uwzględniać będą, gdyż kłóciłoby się to z obowiązkiem, który ciąży na nich z mocy przywołanych wyżej przepisów (art. 10 ust. 2 u.p.t.u. oraz art. 21 § 3 i art. 122 i 191 Ordynacji podatkowej) prowadząc do rezultatu oczywiście sprzecznego z ich procesową powinnością

Niepodzielone zyski spółki akcyjnej mogłyby podlegać opodatkowaniu jako dochód akcjonariusza dopiero w momencie ich wypłaty, czyli pozostawienia do dyspozycji podatnika lub w momencie nieprzystąpienia podatnika jako wspólnika do spółki osobowej.

Obowiązek opłaty za parkowanie wynika wprost z przepisów prawa.

W niniejszej sprawie przyjęto koszty uzyskania w wysokości określonej ustawowo. Przyjęcie ich na poziomie niższym niż ustawowe jest niedopuszczalne.

Co prawda ordynacja podatkowa nie określa wprost skutków wezwania, które nie spełnia wymogów co do treści, określonych w art. 159 o.p., to jednak skutkiem niezachowania tych warunków jest wadliwość wezwania. Dlatego wezwanie nieprawidłowe nie będzie wywoływało skutków wobec osoby, która nie zastosuje się do takiego wezwania

Przepis art. 144 § 2 p.u.n. odnosi się zarówno do wszczęcia jak i prowadzenia postępowania.

Obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania, wynikający z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1985 r. o drogach publicznych jest obowiązkiem wynikającym z mocy prawa.

Moc wiążąca orzeczenia określona w art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana.

Przewidziane w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. niestosowanie do przedmiotu opodatkowania stawek przewidzianych dla gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i nie może być wykorzystywany ze względów technicznych do prowadzenia działalności gospodarczej, należy rozpatrywać odrębnie odnośnie do każdego przedmiotu opodatkowania

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów powinno być udokumentowane fakturą wewnętrzną, lecz takie udokumentowanie lub jego brak nie mają decydującego znaczenia dla możliwości odliczenia podatku naliczonego z tytułu tego nabycia bowiem żaden przepis prawa nie uzależnia powstania i realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od sporządzenia takiej faktury.

Jeżeli z przedmiotu zbycia wyłączone są istotne elementy przedsiębiorstwa, jak np. firma, patenty, prawa autorskie, to mamy do czynienia ze sprzedażą składników majątkowych, a nie ze sprzedażą przedsiębiorstwa. Trudno bowiem mówić o sprzedaży przedsiębiorstwa, gdy przedmiotem takiej sprzedaży nie są jej istotne elementy takie jak chociażby firma.

Organy nie mogą wybiórczo, zasłaniając się nie zrealizowanymi uprawnieniami podatnika, dobierać sobie te elementy, które w rozstrzygnięciu uwzględniać będą, gdyż kłóciłoby się to z obowiązkiem, który ciąży na nich z mocy przywołanych wyżej przepisów (art. 10 ust. 2 u.p.t.u. oraz art. 21 § 3 i art. 122 i 191 Ordynacji podatkowej) prowadząc do rezultatu oczywiście sprzecznego z ich procesową powinnością