Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) ale tylko wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Nikt nie może kwestionować prawa organu do doręczenia w sposób prawem przewidziany pisma, którego podatnik z oczywistych przyczyn nie chce odebrać. Właśnie zapobieganiu takim zabiegom, które trudno nazwać środkami prawnymi, służy forma doręczenia zastępczego polegająca na uznaniu czynności podjętych w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej za równoważne w skutkach bezpośredniemu doręczeniu pisma.

Na gruncie ustawy o VAT z 1993 r. (podobnie jak i na gruncie ustawy VAT z 2004 r.) prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury nie mogło powstać u jej dysponenta jeżeli u jej wystawcy nie powstał obowiązek podatkowy w tym podatku w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu.

Przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: przekazanie na lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, jest zrównane z dostawą towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczy również sytuacji, gdy wystawiana faktura nie odzwierciedla żadnej transakcji.

Przepis art. 141 § 4 ppsa może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną ale tylko wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury nie mogło powstać u jej dysponenta, jeżeli u jej wystawcy nie powstał obowiązek podatkowy w tym podatku w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu.

W sytuacji gdy podatnik działalność wykonywał pod własnym nazwiskiem, na własny rachunek, sprzedawał towary w postaci wydzielonych działek gruntu, które wcześniej stosownie do potrzeb przygotowywał do sprzedaży, to nie sposób twierdzić, że nie prowadził działalności gospodarczej. Tym samym zastosowanie w sprawie art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. nie może budzić wątpliwości.

Przepis art. 141 § 4 Ppsa może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną ale tylko wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W każdym wypadku wydania decyzji na podstawie art. 116 § 1 o.p. organ podatkowy zobowiązany jest wskazać istnienie przesłanek odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zaległości podatkowe oraz zbadać, czy nie zachodziły przesłanki wyłączające tę odpowiedzialność. W przypadku orzeczenia odpowiedzialności byłych członków zarządu tych spółek, badanie przesłanek

Naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa jest naruszeniem przepisów postępowania, które może doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli wspomniane naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury nie mogło powstać u jej dysponenta, jeżeli u jej wystawcy nie powstał obowiązek podatkowy w tym podatku w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu.

Skoro organ nadzoru nie wszczął postępowania w celu wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego postanowienia to powstała sytuacja, o której mowa w art. 145 § 1pkt 1 lit. b p.p.s.a., zobowiązująca Sąd pierwszej instancji do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Właściwym momentem do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki jest okres dwóch tygodni od dnia, w którym jej majątek nie wystarcza na zaspokojenie długów, chyba że wcześniej zaistniał obowiązek zgłoszenia wniosku wobec zaprzestania płacenia długów spółki.

Ocena związku dokonanych przez skarżącą spółkę wydatków, w postaci wynagrodzeń, z osiągniętymi przychodami nie może mieć charakteru czysto formalnego i sprowadzać się do analizy treści dokumentów, umów, w tym umów zlecenia, oraz wyprowadzanych z analizy tej wniosków.

Zasady wynikającej z art. 121 § 1 O.p. nie można rozumieć w ten sposób, iż nakazuje ona organom, w celu jej zastosowania, powielania błędnych, naruszających prawo naruszeń. W tym jednak przypadku, wobec stwierdzenia legalności decyzji dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych, przyjęcie różnych ustaleń odnoszących się do tych samych elementów stanu faktycznego (choć w odrębnych postępowaniach

W sytuacji, gdy skarżąca zdecydowała się na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy.

Jeśli nie naruszono art. 116 § 1 O.p., to nie uchybiono także zasadzie wyprowadzanej z art. 2 Konstytucji RP.

Jeśli nie naruszono art. 116 § 1 O.p., to nie uchybiono także zasadzie wyprowadzanej z art. 2 Konstytucji RP.

Jeśli nie naruszono art. 116 § 1 O.p., to nie uchybiono także zasadzie wyprowadzanej z art. 2 Konstytucji RP.

Właściwym momentem do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki jest okres dwóch tygodni od dnia, w którym jej majątek nie wystarcza na zaspokojenie długów, chyba że wcześniej zaistniał obowiązek zgłoszenia wniosku wobec zaprzestania płacenia długów spółki.

Jeżeli umorzenie zaległości podatkowej może przyczynić się do realizacji jednej z powszechnie respektowanych wartości (np. pomocy rodzinom wychowującym niepełnosprawne dzieci), nie ma potrzeby (na tym etapie postępowania) oceny, czy nie narusza ono innych zasad.

Właściwym momentem do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki jest okres dwóch tygodni od dnia, w którym jej majątek nie wystarcza na zaspokojenie długów, chyba że wcześniej zaistniał obowiązek zgłoszenia wniosku wobec zaprzestania płacenia długów spółki.