Na podstawie przepisów art. 70 § 1 w związku z art. 53 § 3 lit. a/ oraz art. 21 § 4, a także art. 3 pkt 3 lit. a/ ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w stanie prawnym obowiązującym w 2004 roku, odsetki od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zapłaconych w zaniżonej wysokości oraz odsetki od zaliczek niewniesionych w terminie przedawniają się z upływem 5 lat, licząc od

Na podstawie przepisów art. 70 § 1 w związku z art. 53 § 3 lit. a/ oraz art. 21 § 4, a także art. 3 pkt 3 lit. a/ ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w stanie prawnym obowiązującym w 2004 roku, odsetki od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zapłaconych w zaniżonej wysokości oraz odsetki od zaliczek niewniesionych w terminie przedawniają się z upływem 5 lat, licząc od

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się, jeżeli termin przewidziany w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej upłynął przed wydaniem decyzji organu odwoławczego.

Naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej jest naruszeniem przepisów postępowania, które może doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., jeżeli wspomniane naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Samo wskazanie przepisu prawa materialnego, w tym przypadku art. 14 ust. 2 pkt 1 updof bez wskazania rodzaju naruszenia tego przepisu oraz przedstawienia poprawnej wykładni lub prawidłowego zastosowania wskazanego przepisu powoduje, że środek odwoławczy w tym zakresie nie mogła podlegać rozpoznaniu.

Jeżeli w postępowaniu podatkowym lub sądowym strona kwestionuje prawidłowość wszczęcia postępowania egzekucyjnego, to zarzut ten nie może doprowadzić do przyjęcia, że zastosowany środek egzekucyjny nie przerwał biegu przedawnienia. Prawidłowość przeprowadzonych czynności egzekucyjnych można bowiem kwestionować tylko w trybie do tego przewidzianym w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji

Powołane przepisy art. 191 Ordynacji podatkowej i art. 180 Ordynacji podatkowej, są przepisami prawa procesowego stosowanego w postępowaniu administracyjnym przez organy podatkowe a nie przez sąd.

Skuteczność uprzedniego nabycia przez założycieli spółki kapitałowej praw mających być przedmiotem aportu nie zwalnia sądu rejestrowego od obowiązku zbadania, czy prawa te spełniają wszystkie kryteria zdolności aportowej, jeżeli sąd poweźmie w tym względzie uzasadnione wątpliwości.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie wynika z samego faktu posiadania faktury, lecz z faktu nabycia towaru lub usługi. Faktura stanowiąca podstawę do odliczenia podatku naliczonego musi być poprawna nie tylko z formalnego punktu widzenia, ale także odzwierciedlać prawidłowy przebieg zdarzeń gospodarczych. Nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje zdarzenie

Wprawdzie dyspozycja przepisu art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami uprawnia trwałego zarządcę do oddawania zarządzanych nieruchomości w najem, dzierżawę lub użyczenie, jednak nie można na tej podstawie wywodzić, iż dochodzi w tej sytuacji do jednoczesnego przejścia obowiązku podatkowego odpowiednio na dzierżawcę, najemcę lub użytkownika. Przepisy ustaw podatkowych precyzyjnie bowiem

Zasada dwuinstancyjności w postępowaniu podatkowym określona w art. 127 Ordynacji podatkowej polega na tym, że każda sprawa rozpoznana i rozstrzygnięta przez organ pierwszej instancji może być w wyniku odwołania również rozpoznana i rozstrzygnięta przez organ drugiej instancji. Organ odwoławczy zgodnie z tą zasadą nie może jedynie ograniczyć się do kontroli organu pierwszej instancji

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego precyzowania, uściślania lub korygowania zarzutów kasacyjnych.

Zarówno organ odwoławczy, jak i organ pierwszej instancji nie mogą uchylić się od obowiązku wyznaczenia stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego z innych przyczyn, niż wymienione w art. 200 § 2 O.p., gdyż w przeciwnym razie zawsze dojdzie do naruszenia art. 200 § 1 O.p..

W świetle art. 59 § 1 pkt 1 i art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe (w tym zaległość) skarżącego (w wysokości wynikającej z decyzji organu odwoławczego) nie mogło wygasnąć na skutek przedawnienia z uwagi na to, że wygasło ono przed upływem przedawnienia (w grudniu 2002 r.) na skutek zapłaty.

Skoro sąd orzekający samodzielnie decyduje, z którego konstytucyjnego uprawnienia skorzystać w razie niekonstytucyjności aktu podustawowego, czy wystąpić z pytaniem do Trybunału Konstytucyjnego, czy odstąpić w orzekaniu od zastosowania niekonstytucyjnego aktu podustawowego, to nie można postawić Sądowi zarzutu, że nie wystąpił w sprawie tego aktu do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym.

Wprawdzie dyspozycja przepisu art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami uprawnia trwałego zarządcę do oddawania zarządzanych nieruchomości w najem, dzierżawę lub użyczenie, jednak nie można na tej podstawie wywodzić, iż dochodzi w tej sytuacji do jednoczesnego przejścia obowiązku podatkowego odpowiednio na dzierżawcę, najemcę lub użytkownika.

Przedmiotem postępowania nadzorczego, kontrolowanego w zaskarżonym wyroku, nie mogło być ponowne ustalanie stanu faktycznego, tylko badanie czy decyzja wydana w postępowaniu zwykłym w sprawie podatkowej została dotknięta wadami, o których w mowa w art. 247 § 1 O.p.

Wpływ naruszenia przez organ podatkowy art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej na wynik sprawy powinien być oceniany z punktu widzenia argumentów skarżącego związanych materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Z tego punktu widzenia Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ocenił, że uchybienie temu przepisowi przed organem pierwszej instancji nie miało wpływu na ostateczny wynik sprawy bowiem w postępowaniu

Skoro w art. 86 ust. 3 i 4 u.p.t.u. wkracza się w materię regulowaną przez przepisy prawa o ruchu drogowym w odniesieniu do towarów wymienionych w tym przepisie, to zastosowanie będą miały pojęcia i definicje tam zawarte

Zawarte w art. 188 Ordynacji podatkowej sformułowanie "chyba, że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innymi dowodem" odnosi się do sytuacji, gdy żądanie dotyczy tezy dowodowej, już stwierdzonej, na korzyść strony. Jeżeli dowód dotyczy tezy odmiennej (tzw. przeciwdowód) powinien być przeprowadzony. Odmienna interpretacja prowadziłaby do pozbawienia strony podstawowego instrumentu, za pomocą

Zawarte w art. 188 Ordynacji podatkowej sformułowanie "chyba, że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innymi dowodem" odnosi się do sytuacji, gdy żądanie dotyczy tezy dowodowej, już stwierdzonej, na korzyść strony. Jeżeli dowód dotyczy tezy odmiennej (tzw. przeciwdowód) powinien być przeprowadzony.

Sąd nie orzeka w sprawie, w której nie została wydana decyzja, bądź wydana decyzja nie została zaskarżona we właściwym trybie. Nie orzeka też w inny, bezpośredni sposób o prawach i obowiązkach stron postępowania podatkowego. Nie gromadzi i nie ocenia bezpośrednio materiału dowodowego; ocenia prawidłowość dokonania takiej oceny przez organy podatkowe pod względem zgodności z prawem regulującym postępowanie

Instytucja wznowienia postępowania służy usuwaniu następstw szczególnych wadliwości proceduralnych, które mogą wpływać na treść decyzji i ich skutki prawne. Zmiana bądź uchylenie decyzji w tym trybie mają charakter wyjątkowy, a przepisy stanowiące podstawę wzruszenia decyzji powinny być stosowane ściśle, zgodnie z ich brzmieniem.

W świetle przepisu art. 191 Ordynacji podatkowej, wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów, organ podatkowy według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych, wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne okoliczności. Rozpatrzeniu podlegają więc nie tylko poszczególne dowody odrębnie, ale wszystkie dowody we wzajemnej łączności