Uchybienie przez Sąd Okręgowy w Krakowie w orzeczeniu kary łącznej poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k., uzasadniające uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym.

W przypadku istnienia wewnętrznej sprzeczności wyroku, uniemożliwiającej jego wykonanie i wyczerpującej znamiona art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., konieczne jest uchylenie orzeczenia w zakresie wprowadzającym niezgodność.

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Okręgowego w zakresie przepadku wartości połowy pojazdu, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania z uwagi na niepełną ocenę prawną tego środka karnego.

Dwukrotne skazanie za ten sam czyn stanowi naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w.; uchylono zaskarżony wyrok i umorzono postępowanie.

Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd Okręgowy popełnił rażące błędy w orzeczeniu kary łącznej, nie dostosowując jej do wymiaru kar jednostkowych, co narusza art. 86 § 1 k.k.; sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania w celu wymierzenia prawidłowej kary łącznej.

W postępowaniu odwoławczym niestawiennictwo obrońcy przy obligatoryjnej obronie tamuje rozpoznanie sprawy, a jego brak stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą skutkującą uchyleniem wyroku (art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k.).

Uchylenie wyroku sądu odwoławczego w części dotyczącej braku wniosku o ściganie od uprawnionych pokrzywdzonych czyniło wyrok wadliwym, co wymagało ponownego rozpoznania wybranych zarzutów przez sąd odwoławczy. Pozostałe aspekty kasacji oddalono jako bezzasadne.

Sąd Najwyższy orzekł, iż w przypadku uiszczenia pełnej kwoty zaległych alimentów przez sprawcę w ciągu 30 dni od pierwszego przesłuchania (art. 209 § 4 k.k.), należy obligatoryjnie umorzyć postępowanie karne z art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.

Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego, orzekający karę grzywny w wysokości przekraczającej 200 stawek dziennych, narusza art. 502 § 1 k.p.k. i zostaje uchylony przez Sąd Najwyższy, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, celem dostosowania orzeczenia do limitów postępowania nakazowego.

Śmierć obwinionego stanowi przeszkodę procesową, obligującą do umorzenia postępowania, a wydanie wyroku merytorycznego w takiej sytuacji narusza przepisy prawa procesowego, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą na korzyść zmarłego.

Wyrok uchylający zaskarżony wyrok zaoczny i umarzający postępowanie w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem, w której nastąpiło naruszenie zasady res iudicata, co skutkowało wyeliminowaniem orzeczenia naruszającego zakaz podwójnego sądzenia za ten sam czyn.

W postępowaniu odwoławczym niedopuszczalne jest wprowadzenie zmiany orzeczenia przekraczającej zaskarżenie wniesione na korzyść oskarżonego oraz naruszającej zasadę reformationis in peius. Ponadto, obowiązuje wymóg orzeczenia kary łącznej w przypadku tego samego rodzaju przestępstw, celem zapewnienia jednolitości wymiaru sprawiedliwości.

Sąd Najwyższy orzeka, iż wyrok łączny jest dotknięty naruszeniem powagi rzeczy osądzonej, gdy obejmuje wcześniejsze prawomocnie osądzone wyroki. Taki wyrok podlega uchyleniu z powodu braku nowych podstaw do łączenia skazań.

Sąd Najwyższy wskazał, że orzeczenie środka kompensacyjnego w postępowaniu karnym, w sytuacji gdy to samo roszczenie było już prawomocnie orzekane w postępowaniu cywilnym, narusza zasadę zakazu kumulacji tytułów egzekucyjnych, określoną w art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.

Nieprawidłowe orzeczenie łącznej kary pozbawienia wolności poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. Kasacja uwzględniona, wyrok w zakresie kary łącznej uchylony, sprawa do ponownego rozpoznania.

Brak przesłanek do zastosowania art. 64 § 1 k.k. wobec M. P., jako nie uprzednio skazanego na jednostkową karę co najmniej 6 miesięcy, prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Orzeczenie sądu rejonowego było niedopuszczalne w zakresie środka kompensacyjnego, gdyż szkoda została dobrowolnie naprawiona przed wyrokowaniem, co oznacza rażące naruszenie art. 46 § 1 k.k.

Jeżeli postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało wcześniej prawomocnie zakończone lub toczy się, jego wszczęcie i prowadzenie stanowi naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w., co skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

Zamiana kary pozbawienia wolności na areszt uniemożliwia wydanie wyroku łącznego. Sąd jest zobowiązany umorzyć postępowanie, jeśli nie istnieją przesłanki do wydania wyroku łącznego (art. 572 k.p.k.).

Niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie musi być ocenione wszechstronnie, a jego ocena wymaga właściwego postępowania dowodowego. Zaliczanie okresu tymczasowego aresztowania na poczet wykonania kary nie może automatycznie wykluczać prawa do zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Strzelcach Opolskich, uwzględniający wadliwy wniosek prokuratora z art. 335 k.p.k., naruszał przepisy prawa karnego materialnego i procesowego, co skutkuje jego uchyleniem oraz koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

Sąd Najwyższy uchylając zaskarżony wyrok łączny z powodu niewykonalności, wskazał na konieczność określenia formy wykonania kary łącznej ograniczenia wolności zgodnie z art. 86 § 3 k.k. oraz rozważenie realnego zbiegu przestępstw zgodnie z art. 85 § 1 k.k.

Naruszenie prawa do obrony poprzez brak obowiązkowego udziału obrońcy stanowi uchybienie proceduralne, które skutkuje uchyleniem zaskarżonych wyroków i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie utrzymujące w mocy środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym w przypadku czynu stanowiącego wypadek mniejszej wagi z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii narusza art. 70 ust. 4a ustawy i jest niezgodne z prawem.