Zakaz reformationis in peius w postępowaniu apelacyjnym oznacza, że w przypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego, jego sytuacja prawna nie może ulec pogorszeniu, nawet w sprawach ustaleń faktycznych, które mogą negatynie wpłynąć na jego sytuację prawną.

Przepisy rozporządzeń dotyczących zwalczania epidemii, wprowadzające ograniczenia dotyczące przemieszczania się i obowiązek zakrywania twarzy, nie spełniają znamion przepisów porządkowych, o których mowa w art. 54 k.w., gdyż ich głównym celem jest ochrona zdrowia publicznego.

Postępowanie nakazowe jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy okoliczności czynu i wina obwinionego są oczywiste i nie budzą wątpliwości; w przeciwnym razie konieczne jest przeprowadzenie normalnego postępowania dowodowego.

Przy wykładni umowy (art. 65 § 1 i 2 k.c.) należy uwzględniać nie tylko dosłowne brzmienie jej postanowień, ale również kontekst umowny, wcześniejsze ustalenia stron zawarte w dokumentacji przetargowej, status stron jako profesjonalistów, doniosłość umowy oraz szczegółowość jej postanowień. Niedostarczenie dokumentów gwarancyjnych wymaganych umową stanowi naruszenie zobowiązania, które może uzasadniać

Przy ocenie abuzywności postanowień umownych w kontekście odpowiedzialności poręczyciela wekslowego będącego konsumentem znaczenie mają wyłącznie klauzule odnoszące się bezpośrednio do poręczenia wekslowego, a nie postanowienia umowy zabezpieczonej wekslem, co wynika z abstrakcyjnego charakteru zobowiązania wekslowego względem zobowiązania podstawowego.

Kara umowna, której wysokość uzależniona jest od czynników nieznanych w chwili zawarcia umowy (w tym przypadku "aktualnej ceny" towaru w przyszłości), nie spełnia wymogu "określonej sumy" w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. i jest nieważna. Podstawa wyliczenia kary umownej musi być znana stronom w momencie zawierania umowy, umożliwiając im obliczenie jej dokładnej wysokości bez konieczności późniejszego

Wartość przepadku równowartości korzyści majątkowej musi być określona w złotych, jako że polska waluta jest jedynym prawnym środkiem płatniczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Narzucenie obywatelom na podstawie rozporządzenia obowiązku zakrywania ust i nosa, bez odpowiedniego upoważnienia ustawowego, stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady, że ograniczenie wolności może nastąpić tylko na podstawie ustawy. W związku z tym, przepisy takiego rozporządzenia nie mogą stanowić podstawy do przypisania odpowiedzialności za wykroczenie.

W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul indeksacyjnych w umowie kredytu powiązanego z walutą obcą umowa nie wiąże konsumenta także w pozostałym zakresie, a bank nie może skutecznie powołać się na prawo zatrzymania wobec roszczeń konsumenta o zwrot świadczeń nienależnych. Konsumentowi przysługują odsetki za opóźnienie od kwot podlegających zwrotowi od momentu upływu terminu wyznaczonego w wezwaniu

Orzeczenie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się lub kontaktowania się z pokrzywdzonym, bez określenia czasu jego trwania, stanowi rażące naruszenie art. 43§1 k.k., co obliguje sąd do określenia czasookresu obowiązywania tego środka.

Wymiar kary musi być określony w orzeczeniu sądowym w sposób precyzyjny i zrozumiały, aby umożliwić jego prawidłowe wykonanie zgodnie z art. 34 § 1 k.k.; brak takiej precyzji stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W przypadku zbiegu wykroczeń popełnionych jednocześnie, sąd ma obowiązek orzec jedną karę, stosując przepis przewidujący najsurowszą karę, zgodnie z art. 9 § 2 k.w.

Określając karę łączną grzywny, stawka dzienna nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio za poszczególne przestępstwa, a wysokość stawki dziennej musi być ustalona jednolicie, uwzględniając sytuację majątkową sprawcy, zgodnie z art. 33 § 3 k.k.

Orzeczenie kary ograniczenia wolności w formie pracy społecznej wobec żołnierza stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, gdyż art. 323 § 1 k.k. wyłącza stosowanie tej formy kary wobec żołnierzy.

W przypadku gdy oskarżony cierpi na schorzenia psychiatryczne, neurologiczne lub odwykowe, obrona obligatoryjna powinna być zapewniona aż do czasu wydania przez sąd postanowienia o jej nieobowiązkowości, nawet jeśli biegli stwierdzą brak podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego.

Art. 67 § 3 in principio k.k. przewiduje obligatoryjne orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę lub nawiązki w przypadku warunkowego umorzenia postępowania, niezależnie od oświadczeń pokrzywdzonych o rezygnacji z dochodzenia roszczeń w toku tego postępowania.

W postępowaniu nakazowym wyrok dotyczący kary łącznej nie może przekraczać limitu 200 stawek dziennych, wynikającego z art. 502 § 1 k.p.k.; przekroczenie tego limitu stanowi rażące naruszenie prawa wpływające na treść wyroku.

Dla wydania wyroku łącznego sąd musi uwzględnić wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym zmiany w statusie orzeczonych kar, a brak takiego uwzględnienia stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Dozór kuratora w przypadku warunkowego zawieszenia kary jest obowiązkowy w odniesieniu do sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, niezależnie od późniejszych zmian okoliczności, takich jak śmierć pokrzywdzonej.

W przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 k.k. sąd jest zobligowany do orzeczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a wszelkie porozumienia procesowe muszą uwzględniać taką konieczność.

Nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 2 k.k. może być stosowane wyłącznie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, wymagając szczegółowej analizy okoliczności sprawy oraz roli sprawcy, przy czym uprzednia niekaralność i stabilny tryb życia same w sobie nie stanowią dostatecznej podstawy do zastosowania tej instytucji, gdy ogólny obraz czynu wskazuje na jego wysoką szkodliwość i przemyślaną

Dla orzeczenia środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 k.k. w sprawach o kradzież energii elektrycznej konieczne jest dokładne ustalenie rzeczywistej wysokości szkody, oparte na faktycznych danych dotyczących ilości nielegalnie pobranej energii, a nie jedynie na taryfowej opłacie ryczałtowej ustalonej przez pokrzywdzonego.

Skazanie z art. 178a § 4 k.k. wymaga, aby w czasie czynu oraz daty wyrokowania sprawca posiadał niezatartą karalność za jedno z przestępstw wymienionych w tym przepisie; zatarcie skazania uniemożliwia uwzględnienie go jako podstawy kwalifikacji czynu.

Kara łączna orzeczona wyrokiem nakazowym nie może przekraczać limitów określonych w art. 502 § 1 k.p.k., tj. 200 stawek dziennych lub 200 000 złotych, nawet jeśli suma kar jednostkowych to uzasadnia.