Służba w jednostkach wymienionych w art. 13b ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej jest domniemywana jako służba na rzecz państwa totalitarnego. Wobec braku zarzutu konstytucyjności przepisów w skardze kasacyjnej, Sądy opierają się na przepisach ustawy i domniemaniu wynikającym z zasięgu art. 13b, przerzucając ciężar dowodu niewinności na ubezpieczonego. Skarga kasacyjna oddalona.

Pojęcie "służby na rzecz totalitarnego państwa" z art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy tworzy domniemanie faktyczne możliwe do obalenia w procesie cywilnym. Po potwierdzeniu służby w jednostkach wymienionych w tym przepisie ciężar dowodu obalenia domniemania przechodzi na świadczeniobiorcę. Ocena charakteru służby wymaga uwzględnienia zarówno kryterium "instytucjonalnego" (rodzaj

W przypadku umowy o kredyt denominowany, postanowienia dotyczące przeliczeniowego ustalania kwoty kredytu na CHF są abuzywne, co prowadzi do nieważności umowy. Konsumentom przysługuje roszczenie o ustalenie nieważności umowy w celu usunięcia niepewności prawnej.

Sąd Najwyższy, stwierdziwszy nienależyte obsadzenie składu Sądu Apelacyjnego w Łodzi oraz brak niezawisłości sędziego, uchylił wyrok tego sądu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, zgodnie z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Postępowanie karne nie może być prowadzone względem osoby zmarłej; wyrok skazujący wydany wbrew tej zasadzie podlega uchyleniu, a postępowanie umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.

Klauzule waloryzacyjne kredytu, które nie zapewniają jasności co do sposobu ustalania kursu waluty, stanowią niedozwolone postanowienia umowne i skutkują nieważnością umowy, jeśli ich eliminacja deformuje jej istotę.

Eliminacja abuzywnych klauzul przeliczeniowych z umowy kredytu indeksowanego uniemożliwia jej dalsze obowiązywanie, gdyż nie ma możliwości ich zastąpienia innymi mechanizmami określenia kursu waluty, co skutkuje nieważnością całej umowy w świetle uchwały SN z 25 kwietnia 2024 r. (III CZP 25/22).

Sąd Najwyższy orzekł o uchyleniu wyroku Sądu Okręgowego, wskazując na obowiązek określenia czasu trwania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, zgodnie z art. 43 § 1 k.k.

Sąd Najwyższy orzekł, iż decyzja Sądu Okręgowego o uchyleniu wyroku Sądu Rejonowego była bezpodstawna, ponieważ nie zachodziła rzeczywista konieczność ponownego przeprowadzenia całego przewodu sądowego.

Kasacja od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi została uwzględniona przez Sąd Najwyższy z uwagi na brak spełnienia przez sąd II instancji wymogów niezależności i bezstronności, spowodowany wątpliwymi procedurami nominacyjnymi dotyczącymi sędziego uczestniczącego w sprawie.

Nieprawidłowe doręczenie oskarżonemu zawiadomienia o rozprawie oraz zastosowanie niezgodnej z przepisem sankcji karnej uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy przy prawidłowym stosowaniu prawa procesowego i materialnego.

Kontynuowanie postępowania i wydanie orzeczenia wobec zmarłego oskarżonego jest bezwzględnie niedopuszczalne, co stanowi podstawę do uchylenia wyroków i umorzenia postępowania zgodnie z art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.

Sąd Najwyższy orzekł, iż przepis art. 190 § 1 k.k. w nowym brzmieniu wymaga stosowania kary wyłącznie pozbawienia wolności. W sytuacji recydywy szczególnej, regulacja art. 37a § 2 k.k. wyklucza zamianę tej kary na ograniczenie wolności.

W postępowaniu nakazowym musi istnieć pewność co do okoliczności czynu i winy obwinionego. Sąd Rejonowy naruszył ten wymóg, gdy wydawał wyrok nakazowy pomimo istniejących wątpliwości, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy przez ten sąd.

W sprawach dotyczących cofnięcia zaświadczenia A1 sąd odwoławczy obowiązany jest samodzielnie zbadać, czy pracownik wykonywał pracę w jednym, czy w kilku państwach członkowskich, i dokonać oceny przesłanek zastosowania art. 11 ust. 3 lit. a albo art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia nr 883/2004; niedopuszczalne jest ograniczenie rozpoznania sprawy wyłącznie do kwestii delegowania (art. 12 rozporządzenia

Wspólnota mieszkaniowa nie jest uprawniona do naliczania właścicielowi opłat związanych z lokalami stanowiącymi jego odrębną własność, jeżeli brak jest skutecznego powierzenia jej zarządu tymi lokalami; uchwały wspólnoty podjęte bez takiego umocowania nie mogą stanowić podstawy dochodzenia roszczeń wobec właściciela.

Karalność za wykroczenie ustaje po upływie jednego roku od jego popełnienia, a jeśli postępowanie wszczęto w tym okresie, ustaje po dwóch latach. Po upływie trzech lat od popełnienia wykroczenia przedawnienie jest bezwzględne i skutkuje umorzeniem postępowania.

W sytuacji wniesienia apelacji wyłącznie na korzyść skazanego, sąd odwoławczy nie może pogarszać jego sytuacji, zmieniając przyjętą przez sąd niższej instancji zasadę łączenia kar z zasady częściowej absorpcji na zasadę kumulacji, co stanowi naruszenie zakazu reformationis in peius.

Skarga prokuratora została uwzględniona z uwagi na brak przesłanek uzasadniających uchylenie wyroku pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; sąd odwoławczy winien realizować swoje reformatoryjne kompetencje w granicach wniesionej apelacji.

Nienależyta obsada sądu, wynikająca z powołania sędziego z naruszeniem procesu nominacyjnego, który prowadzi do naruszenia standardu niezawisłości, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Warunkowy wpis na ostatni rok studiów w szkole wyższej, dokonany zgodnie z regulaminem studiów po ukończeniu przez studenta 25 lat życia, jest równoważny ze zwykłym wpisem dla celów stosowania art. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Osoba, która ukończyła 25 lat życia w okresie wakacji studenckich po przedostatnim roku studiów i uzyskała warunkowy wpis na ostatni rok studiów, zachowuje

Naruszenie art. 500 § 1 i 3 k.p.k. oraz zasady ne bis in idem przez wydanie wyroku nakazowego na podstawie tożsamego stanu faktycznego skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania celem wszechstronnej oceny dowodowej.

Uchylenie wyroku z powodu rażącego naruszenia przepisów karnych materialnych i procesowych, skutkujące koniecznością ponownego rozpoznania sprawy w zgodzie z wymogami obrony obligatoryjnej oraz nadzwyczajnego obostrzenia kary.

Mechanizm obniżania świadczeń emerytalnych i rentowych przewidziany w art. 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy narusza Konstytucję RP, gdy prowadzi do redukcji wysokości świadczenia wypracowanego służbą po 1990 r., niebędącą służbą na rzecz totalitarnego państwa. Zastosowanie art. 22a tej ustawy do obniżania rent inwalidzkich wymaga indywidualnej oceny proporcjonalności ingerencji