Art. 22a ustawy zaopatrzeniowej nie znajduje zastosowania do obliczenia wysokości policyjnej renty inwalidzkiej, gdy prawo do tej renty zostało nabyte z tytułu niezdolności do pracy powstałej w okresie służby po 1990 roku, a nie z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa, gdyż sposób kalkulacji renty inwalidzkiej nie ma związku z okresem służby na rzecz totalitarnego państwa, a zastosowanie tego

Ocena charakteru stosunku prawnego łączącego strony powinna być dokonywana metodą typologiczną przez rozpoznanie i wskazanie cech przeważających, przy czym kierowcę autobusu można zgodnie z prawem zatrudniać na podstawie umowy zlecenia, jeśli sposób wykonywania umowy nie wykazuje przewagi cech charakterystycznych dla stosunku pracy, a kierownictwo zlecającego nie przekształca się w kierownictwo pracodawcy

Orzeczenie środka probacyjnego przekraczającego maksymalnie dopuszczalny okres próby zgodnie z obowiązującym prawem stanowi rażące naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego.

Orzeczenie przepadku pojazdu mechanicznego na podstawie przepisów nieobowiązujących w chwili czynu zabronionego jest prawnie wadliwe i podlega uchyleniu, jeśli wniosek o dobrowolne poddanie się karze nie uwzględnia obowiązujących norm prawnych.

Osoba nieutożsamiająca się z płcią żeńską, choć prawnie do niej przypisywana i posiadająca najsilniejszą społecznie więź z płcią żeńską, może być ofiarą dyskryminacji ze względu na płeć w ramach koncepcji "dyskryminacji przez asocjację". Pracodawca może ustanawiać dress code różnicujący pracowników ze względu na płeć, jednak zgodnie z art. 183b § 1 k.p. musi wykazać, że środki służące osiągnięciu celu

Stosując art. 37b k.k., można orzec jedynie karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 6 miesięcy łącznie z karą ograniczenia wolności do lat 2, co wymaga od sądu ścisłego przestrzegania granic kar określonych w tym przepisie.

Nieprawidłowa kwalifikacja prawna czynu jako przestępstwa zamiast wykroczenia stanowi rażące naruszenie prawa, co wymaga uchylenia orzeczenia i ponownego rozpoznania sprawy zgodnie z właściwymi przepisami proceduralnymi.

Nienależyta obsada sądu, wynikająca z udziału sędziego powołanego wskutek procedur konfliktujących ze standardem niezawisłości, uzasadnia wznowienie postępowania i uchylenie wyroku zgodnie z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego do CHF, kształtujące jednostronnie i abuzywnie koszty zobowiązania kredytobiorcy, prowadzą do nieważności umowy, gdy ich eliminacja nie pozwala na utrzymanie zamierzonego charakteru umowy.

Wyeliminowanie z umowy kredytu hipotecznego klauzul indeksacyjnych abuzywnych prowadzi do jej nieważności, co uprawnia konsumentów do żądania zwrotu nienależnie uiszczonych świadczeń na rzecz banku, niezależnie od statusu umowy po usunięciu klauzul niedozwolonych.

Stwierdzenie nieważności umowy kredytu denominowanego w CHF zawiera abuzywne postanowienia dotyczące ustalania kursów walut. Klauzule te, nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem, naruszają dobrosąsiedzkie zasady kontraktowe i są niewiążące, co skutkuje obowiązkiem zwrotu świadczeń wpłaconych na ich podstawie.

Klauzule przeliczeniowe w umowach kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej, które nie są jasno i jednoznacznie sformułowane, skutkują nieważnością umowy ex tunc. Umowa nie może być utrzymana bez abuzywnych klauzul. Stwierdzona nieważność umowy uzasadnia wzajemny zwrot świadczeń.

Zamawiający nie może odmówić zapłaty wynagrodzenia za dzieło wykonane z nieistotnymi wadami. Wady nieistotne nie uzasadniają niewydania dzieła, co czyni wynagrodzenie wymagalnym zgodnie z art. 642 k.c. Faktury VAT wystawione są prawomocne, a odmowa odbioru lub płatności bez ważnej przyczyny nie jest prawnie uzasadniona.

Orzeczenie kary pozbawienia wolności zamiast łącznej ograniczenia wolności, dla jednorodzajowych kar ograniczenia wolności, stanowi rażące naruszenie art. 87 § 1 k.k. co wymaga uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania.

Orzeczenie Sądu Najwyższego uchyliło wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w części dotyczącej kary, z uwagi na rażące naruszenie prawa materialnego przez orzeczenie kary ograniczenia wolności zamiast przewidzianej kary grzywny, co nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy.

Dożywotnie środki karne mogą być orzekane wyłącznie w szczególnych przypadkach przewidzianych przez prawo, a ich niezasadne zastosowanie powoduje rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, uzasadniające korektę wyroku w trybie kasacji.

Sąd Najwyższy w związku z nienależytą obsadą Sądu Apelacyjnego w Krakowie, wynikającą z braku gwarancji niezawisłości oraz bezstronności sędziego delegowanego, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

Uchylając zaskarżony wyrok, Sąd Najwyższy wskazał na konieczność wszechstronnego rozważenia i oceny materiału dowodowego w kontekście dostępu do treści z art. 202 § 4a k.k., co może wpłynąć na zmianę rezultatu postępowania.

Powództwo musi opierać się na jednolitej podstawie faktycznej. Sąd nie może wychodzić poza granice zaskarżenia ani orzekać na innej podstawie prawnej niż wskazana w pozwie, co narusza art. 321 § 1 k.p.c. Brak dokładnego określenia podstawy faktycznej skutkuje uchyleniem wyroku.

Uniewinnienie z zarzutu wykroczenia z art. 54 k.w., gdyż przepisy epidemiczne nie stanowią przepisów porządkowych w rozumieniu art. 54 k.w.; umorzenie postępowania w zakresie pozostałych czynów z powodu przedawnienia.

Klauzule przeliczeniowe zawarte w umowie kredytu indeksowanego do CHF są abuzywne (art. 3851 k.c.), co powoduje ich niewiążący charakter, a ich wyeliminowanie skutkuje upadkiem umowy w całości.

Naruszono przepisy procesowe poprzez niepełną i selektywną ocenę dowodów, co miało istotny wpływ na wynik postępowania. Sprawa S.M. wymaga ponownego rozpoznania pod kątem wszystkich zgromadzonych dowodów, ze szczególnym uwzględnieniem dokumentacji TW 'R.' oraz zeznań świadków.

Nakaz zapłaty, który nakłada na konsumenta obowiązek spłaty kwoty obciążonej lichwiarskim oprocentowaniem, wydany bez zbadania okoliczności wskazujących na nieuczciwość umowy, narusza zasady ochrony konsumenta i sprawiedliwości społecznej, co uzasadnia jego uchylenie.

Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie stwierdzenia niekompletności dowodów, sąd odwoławczy winien autonomicznie przeprowadzić dowody uzupełniające, zamiast uchylać całe postępowanie na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.