Brak prawidłowego doręczenia zawiadomienia o terminie rozprawy oskarżonemu narusza jego podstawowe prawo do obrony, uzasadniając konieczność uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy przez sąd pierwszej instancji.

Uchybienie w postaci rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w. skutkowało uchyleniem wyroku nakazowego i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem właściwej kwalifikacji z art. 95 § 1 k.w. zamiast art. 94 § 1 k.w.

Uchybienie w postaci nienależytej obsady sądu, spowodowane udziałem sędziego powołanego przez KRS ukształtowaną w trybie ustawy z 2017 r., stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, skutkującą uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z dnia 21 marca 2024 r., sygn. II K 507/23, w części nieorzeczenia obligatoryjnych środków karnych wobec D.S. skazanego z art. 202 § 3 k.k. i art. 202 § 4a k.k., został uchylony z uwagi na rażące naruszenie prawa materialnego, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Skład orzekający sądu nie może być uznany za ustanowiony zgodnie z wymogami konstytucyjnymi, jeżeli w jego składzie zasiada sędzia powołany w wadliwej procedurze przed KRS ukształtowaną ustawą z 2017 r. Prowadzenie postępowań przez takie składy skutkuje uchyleniem orzeczeń z uwagi na nienależytą obsadę.

Wniosek strony o rozpoznanie sprawy na rozprawie, złożony w apelacji lub odpowiedzi na apelację zgodnie z art. 374 zdanie drugie k.p.c., jest dla sądu odwoławczego wiążący i nie podlega merytorycznej ocenie. Rozpoznanie sprawy przez sąd drugiej instancji na posiedzeniu niejawnym pomimo złożenia przez stronę wyraźnego wniosku o przeprowadzenie rozprawy stanowi naruszenie przepisów postępowania skutkujące

Kara zamieniona na areszt w wyniku kontrawencjonalizacji przestępstwa nie podlega połączeniu w wyroku łącznym. W razie błędnego połączenia kar, zaskarżony wyrok łączny podlega uchyleniu i ponownemu rozpoznaniu.

Kasacja wniesiona przez Rzecznika Praw Obywatelskich okazała się oczywiście zasadna i doprowadziła do uchylenia wyroku w części dotyczącej orzeczenia łącznej kary grzywny, z uwagi na naruszenie reguły chronologii przy jej wymiarze, co skutkowało błędnym połączeniem wyroków.

Rażące naruszenie art. 500 § 1 i 3 k.p.k. przez wydanie wyroku nakazowego pomimo wątpliwości dotyczących okresu czynu skłoniło Sąd Najwyższy do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wydanie wyroku uniewinniającego bez uprzedniego poinformowania stron o zmianie kwalifikacji prawnej czynu narusza przepisy art. 399 § 1 k.p.k. Obliguje to sąd do ponownego rozpoznania sprawy przy zachowaniu prawidłowej procedury zmiany kwalifikacji.

Orzeczenie Sądu Najwyższego potwierdza, iż wymierzenie w postaci grzywny w wyroku nakazowym kary przewyższającej limit 200 stawek dziennych stanowi naruszenie art. 502 § 1 k.p.k., co uzasadnia uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy w sytuacji uchybienia przepisom postępowania materialnego, polegającego na niezweryfikowaniu przez sąd istotnych dowodów przy wydawaniu wyroku nakazowego, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W przypadku wątpliwości co do zatarcia zagranicznego skazania, sąd musi ustalić jego aktualny status, gdyż wpływa to na kwalifikację czynu z art. 178a k.k. oraz na zasadność orzeczenia przepadku pojazdu.

Członek korpusu służby cywilnej pobierający wcześniej ustaloną emeryturę (np. policyjną) nabywa prawo do odprawy emerytalnej na podstawie art. 94 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej wyłącznie wówczas, gdy na skutek rozwiązania stosunku pracy rezygnuje z dotychczasowego życia zawodowego, wybierając świadczenie emerytalne jako podstawowe źródło utrzymania i nabywając status wyłącznie emeryta. Nie zachodzi

Orzeczenie Sądu Najwyższego stwierdza, że naruszenie składu sądu apelacyjnego, wbrew art. 29 § 1 k.p.k., prowadzi do bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., skutkując uchyleniem wyroku i zwrotem sprawy do ponownego rozpoznania.

Przewidziany w art. 52 § 2 k.p. miesięczny termin do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w przypadku spółdzielni rozpoczyna bieg z chwilą uzyskania wiadomości o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy przez Radę Nadzorczą jako organ kolegialny uprawniony do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy, a nie z momentem powzięcia tej informacji przez pojedynczego członka

Obowiązek pracodawcy szanowania dóbr osobistych pracownika (art. 111 k.p. w związku z art. 448 § 1 k.c.) obejmuje nie tylko powstrzymywanie się od ich naruszania, ale również aktywne zapobieganie i przeciwdziałanie naruszaniu tych dóbr przez innych, podległych mu pracowników. Tolerowanie przez pracodawcę będącego osobą prawną naruszeń dóbr osobistych pracownika przez współpracowników stanowi przyczynienie

Orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie zastosowania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było niezgodne z art. 92 § 3 k.w. i art. 28 § 2 k.w., co skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku przez Sąd Najwyższy.

Brak zaskarżenia postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego przez prokuratora nadrzędnego skutkuje niedopuszczalnością wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia przez pokrzywdzonego.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej (mechanizm "gilotyny") nie może być stosowany wobec funkcjonariuszy, którzy nabyli podstawowy przywilej emerytalny z tytułu służby w demokratycznym państwie prawa, gdyż jego zastosowanie narusza zasady konstytucyjne, w szczególności równego traktowania, prawa własności i zabezpieczenia społecznego, przy czym kwalifikacja służby jako pełnionej na rzecz

Szczególna ochrona działacza związkowego przed wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych) nie ma charakteru bezwzględnego; w przypadku istnienia rzeczywistych i usprawiedliwionych przyczyn rozwiązania stosunku pracy niepozostających w związku z pełnioną funkcją związkową, w szczególności gdy pracownik utracił zdolność do wykonywania istotnej części obowiązków

Sąd Najwyższy, uchylając wyrok, uznał kwalifikację prawną czynów P. K. za niezasadną i zniósł wyrok skazujący, orzekając umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności wykroczeń, zgodnie z art. 45§1 k.w.

Nienależyta obsada sądu wynikająca z delegacji sędziego przez Ministra Sprawiedliwości, bez określenia czasu jej obowiązywania, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, naruszającą prawo oskarżonego do rozpatrzenia sprawy przez sąd ustanowiony zgodnie z prawem.

Stwierdza się, że umowa kredytowa zawierająca klauzule abuzywne jest nieważna, a prawo zatrzymania świadczenia nie przysługuje bankowi wobec roszczeń konsumenta w związku z uznaniem tych klauzul za nieważne.